 |
 |
 |
 |
 |
||
 |
||
 |
LEGENDES over INDONESIë |
|
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
Java - de Krakatau vulkaan
Gunung Krakatau De eruptie van 1883 De beruchtste vulkaan van de Indonesische archipel is de Gunung Kakatau in de straat Sunda. Na een toename van aktiviteit in de maanden ervoor, kwam de grote klap in de vroege ochtend van 27 augustus 1883. De
grote knal waarmee het eiland Rakata Besar grotendeels verdween was 4000 km verderop
in Door de enorme hoeveelheid lava die uitgebraakt werd onstond er een enorme leegte onder het eiland Rakata Besar. Hierdoor implodeerde het eiland waarna het in zee verdween. Het zeewater dat het gat waarin het eiland in weggezonken was binnenstroomde ging aan het koken en kolken, waardoor gigantische hoge vloedgolven, de tsunami's ontsonden. De 30.000 doden zijn vooral gevallen toen de vloedgolven de kust bereikten. Vooral in de puntige baai van Teluk Dalam op zuid-Sumatra waren de gevolgen rampzalig. De vloedgolven bereikten daar een hoogte van dertig meter die schepen meer dan een kilometer landinwaarts verplaatsten. Bij elkaar werden 163 Javaanse en Sumatraanse dorpen van de aardbodem weggevaagd. Het gevolg van de 27 km hoge rookpluim na de eruptie waren schitterende zonsondergangen in de jaren erna, doordat
de atmosfeer verzadigd was van asdeeltjes. Anak Krakatau In de jaren 20 kwam op de plek waar Rakata Besar lag een nieuw eilandje uit zee omhoog, door de Indonesiërs Anak De eruptie was gelukkig vele malen bescheidener
dan in 1883.
Bezoek aan de Krakatau en wijle nog zéér actief is, en een bezoek dus niet zonder risico is. Laat je hierover goed voorlichten. |
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
De Indonesiër en zijn rijst Indonesiers
eten drie maal per dag rijst en hebben drie namen voor
de witte korrel. In het veld noemen ze het padi, geoogst heet
het beras en gekookt op het bord heet het nasi. Rijst vormt
voor de Indonesiërs het middelpunt van het bestaan. Het is meer dan enkel voedsel: rijst is heilig en heeft direkt te maken
met de band tussen mensen en goden. De rijstgodin is Dewi
Sri. Hoewel zij eigenlijk de vrouw van de god Vishnu is, kwam de rijstgodin al in pre-hindoestische tijd in de
Indonesische cultuur voor. Het
ritme van het dagelijkse leven op het platteland wordt nog altijd
bepaald door de rijstbouw. Huwelijken bijvoorbeeld worden
na de oogsttijd gesloten. De
rol van de vrouw Het
uitzetten van de bibit, de bleekgroene jonge rijst, is van oudsher de taak van de vrouw. De belangrijke rol die de vrouw bij
het planten en het oogsten van de rijst vervuld teruggeleid
worden tot de vruchtbaarheidsrituelen uit een ver verleden.
Nog altijd wordt de vrouw gezien als degene die het dichtst
bij de natuur staat. Legendes Aan
de rijst zijn verschillende legendes verbonden. Zo bestaat er op
verschillende eilanden in de archipel een legende over een
zekere Joko Tarub. Deze maakte op een avond een wandeling door het bos. Daar zag hij een groepje bidadari (nimfen) die in een
meertje een bad namen. Joko verstopte een van hun gevleugelde
gewaden, zodat een nimf niet meer kon ontsnappen. Joko
en Nawanggulan, de nimf, trouwden en kregen een dochter, Nawangsih. Nawanggulan kon haar man en dochter voeden uit een pan waar slechts een korrel rijst inzat. Ze verbood Joko echter ooit in de pan te kijken. Tijdens zijn vrouws afwezigheid kon hij zijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en keek hij in de pan, waarin inderdaad maar een korrel bleek te zitten. Nawanggulan wist tijdens het koken meteen dat haar man had gekeken, want er kwam niets meer uit de pan dan die ene korrel. De betovering was verbroken en Nawanggulan verliet Joko. Vanwege deze legende maken
veel Javanen hun rijstpannen nooit helemaal leeg,
daar dit ongeluk zal brengen. Rituelen
rond rijst
Offers
aan de goden Voor ieder stadium van het rijpingsproces bestaat ook een bepaald
offerritueel, zoals bijvoorbeeld de bersih desa-ceremonie:
als de padi (die wordt gezien als zwangere vrouw)
begint te rijpen, wordt dit ritueel gehouden voor een symbolische
reiniging van het dorp, en het gunstig stemmen van de
rijstgodin. Men vreest altijd de toorn van de godin, die zich
zou kunnen uiten in het uitbreken van ziekten, of een rattenplaag
op de rijstvelden. Wanneer
de oogsttijd nadert, volgen er meer offers. Twee handenvol
van de eerste aren, de manten (het bruidspaar), worden
dan mee naar huis genomen. Het
snijden van de padi, de rijpe rijst, wordt met speciale mesjes,
de ani-ani, gedaan. Om Dewi Sri niet te vertoornen wordt
dit mesje tijdens het snijden in de palm van de hand gehouden,
zodat het niet zichtbaar is. Nog
altijd zijn karbouwen onmisbaar bij het bewerken van de rijstvelden.
Ook in de moderne tijd heeft deze manier van het land
bewerken bij de Indonesische boer de voorkeur boven een tractor.
De natte rijstcultuur vergt veel samenwerking tussen de dorpelingen,
hetgeen de basis vormt van de sociale structuur
van de dorpsgemeenschap. Gotong royon(samenwerken en
wederzijdse hulp) en musyawarah (samen tot een eensgezinde beslissing komen) zijn dan ook op veel eilanden voor iedere dorpeling een begrip, ofschoon deze onderlinge solidariteit de laatste jaren door het grote aantal boeren en het gebrek aan voldoende landbouwareaal ernstig wordt aangetast. Methoden
van rijstbouw Ladang of wisselcultuur Er zijn
drie methoden van rijstbouw. De oudste van de drie is de zogenaamde
ladang of wisselcultuur. Hierbij wordt het oerwoud
gerooid. Nadat het hout enkele maanden heeft kunnen drogen,
wordt het gekapte gebied in brand gestoken. De rijst wordt
vervolgens op de vruchtbare as geplant. Na de oogst wordt
een volgend stuk jungle gerooid, verbrand en beplant. Hoewel
er voor deze manier van rijstbouw betrekkelijk weinig arbeid
en werktuigen nodig zijn, en er een rijke oogst binnengehaald
Droge
rijstbouw De tweede
methode is die van de droge rijstbouw, welke waarschijnlijk
in het verleden is ontstaan op het moment dat er niet
genoeg land over was om wisselbouw op te plegen. Bij deze
methode worden grote stukken land gerooid, omgeploegd en in de droge tijd ingezaaid met diepwortelende rijstsoorten. De grond waarin gezaaid wordt hoeft niet altijd vruchtbaar te zijn, want in de regentijd worden voedingstoffen uit hoger gelegen bosgronden met het regenwater
aangevoerd. Hoewel er bij deze methode meer gebruik
gemaakt moet worden van trekdieren en werktuigen
als bij de ladang methode, is de opbrengst van
het land groter en de schade aan het milieu geringer.
Toch wordt de droge rijstcultuur bijna nergens meer toegepast.
De overheersende methode in Indonesië en de rest van
Zuidoost Azië is de natte rijstbouw. Natte
rijstbouw Hierbij
worden dichtbezaaide kweekbedden voor aangelegd, vanwaaruit
de bibit (kiemplanten) na een of twee maanden wordt overgeplant
op permanent bevloeide rijstvelden. De irrigatie van
de rijstvelden en de zorg voor een constant waterpeil op de sawahs behelst een ingewikkeld systeem, en vereist enorm veel onderlinge samenwerking. Het overplanten van de bibit en het oogsten van de rijst is allemaal handwerk, waardoor deze manier van rijstbouw bijzonder arbeidsintensief is. Het grote voordeel van de methode is echter dat er per jaar meerdere keren ======================================= De Sundanezen van West-Java De Sundanese
cultuur is jonger dan de Javaanse. De Sundanezen houden
veel van dans en muziek. Vooral door hun erotisch getinte
dansen hebben ze de reputatie veel sensueler te zijn dan
andere Indonesiërs. Een hierbij vaak gebruikt instrument is de anklung, een eenvoudig van bamboe vervaardigd muziekinstrument. Ook de fluit is populair, en brengt een melancholisch en nogal triest geluid voort, dat typerend is voor de Sundanese muziek. Wayang Golek Het typische
Sundanese poppenspel is de Wayang Golek, die volgens
de Javanen veel boerser en minder verfijnd is dan hun eigen
Wayang Kulit. Oorspronkelijk is het poppenspel door de arabieren
geïntroduceerd, om via voorstellingen de islam te zijn
bijzonder vrome islamieten die er alles voor over hebben de pelgrimage naar Mekka te maken. Pentjak silat Ook is
de Sundanees een ijverige beoefenaar van de pentjak silat,
hetgeen afgelezen scholen
in West-Java waar deze oude vechtkunst onderwezen wordt. Rammengevechten Een andere
sport is de adu dombak, het rammengevecht, waarbij twee
rammen op elkaar inbeuken tot er een op de vlucht slaat. Ofschoon gokken volgens de leer niet mag, wordt er bij de gevechten flink ingezet. Wanneer een ram het voor gezien houdt, wordt hij flink in z'n kloten geknepen om hem te motiveren
voor de volgende aanval. Sundanese visvijvers De Sundanezen
zijn een ijverig volk en schuwen geen vernieuwingen.
Een fraai voorbeeld hiervan is het kringloopsysteem
van hun visvijvers. De visvijvers, waarin karpers
en andere zoetwatervissen worden gekweekt, zijn overal op
West-Java te vinden en vormen een belangrijke bron van inkomsten voor de dorpelingen. Het kringloopsysteem bestaat eruit dat men het toilet boven de visvijvers geplaatst heeft. De uitwerpselen blijken een verrijking van het visvoedsel te zijn, en het probleem van gebrekkige rioleringen is ook in een klap de wereld uit geholpen. Helaas plegen de nieuwe industrieën
(West-Java heeft voor wat betreft de industrialialisatie
de laatste jaren een stormachtige ontwikkeling
ondergaan) een behoorlijke aanslag op het milieu, waardoor
ook de Sundaneze visvijvers ernstig vervuild zijn geraakt.
Er bestaat
nogal wat animositeit tussen de Sundanezen en de Javanen.
Doordat de Sundanese cultuur jonger is dan de Javaanse,
mocht een Sundanese jongen in het verleden niet met een
Javaans meisje trouwen. Zij zou, doordat ze uit een oudere cultuur komt, altijd ouder dan de jongen zijn, al was ze tien jaar jonger. Misschien
ligt de volgende geschiedenis, die zich reeds lang geleden
ten tijde van het koninkrijk Majapahit afspeelde, aan de vijandige
houding tussen Sundanezen en Javanen ten grondslag:Koning Hayam Wuruk, de heerser over Majapahit, dong naar de hand van Tjitrarasmi, de dochter van de koning van Sunda. De
Sundanese koning was welwillend, en vertrok met
dochter en groot gevolg naar het koninkrijk Majapahit.
Hij sloeg zijn kamp op voor de poorten van het koninkrijk,
vanwaar Haram Wuyuk, zo vereiste de traditie, zijn
bruid zou komen ophalen. Voor Haram Wuyuk's vertrek
stuurde zijn eerste minister Gajah Mada, die fel
tegen een verbintenis tussen beide vorstenhuizen was,
een boodschap naar de Sundanese koning, dat deze zijn dochter
persoonlijk moest komen brengen. De koning weigerde hieraan
te voldoen, waarop Gajah Mada soldaten op hem afstuurde.
Ondanks heldhaftig verzet werden de Sundanezen tot de
laatste man uitgemoord. De prinses, haar moeder en alle edelvrouwen
in het gevolg pleegden zelfmoord. =======================================
Kretek
sigaretten Weinig is kenmerkender voor Indonesië dan de
lucht van kretet
sigaretten. De tabak van de typisch Indonesische kreteksigaret is vermengd met kruidnagel. Deze mix is waanzinnig populair, want verreweg de meeste Indonesiërs preferen
een kretek boven de rokok putih, een gewone sigaret. Vaak
is het filter gezoet, want zoet is iets waar Indonesiërs geen genoeg van krijgen. Ondanks dat kreteksigaretten tweemaal zoveel
teer en nicotine bevatten dan gewone sigaretten worden er door heel Indonesië gigantische aantallen verstookt. De antirook
lobby heeft hier dus nog volop werk. Verstokte anti-rokers zullen het in Indonesië zwaar krijgen, want er wordt werkelijk
overal gepaft -rookverbod of geen rookverbod. De tabaksverwerkende industrie is verenigd in de Gapri, en heeft ongever 150 duizend werknemers in dienst, die voor het grootste deel seizoensarbeid verrichten. In de fabrieken
worden de sigaretten met de hand gerold. In het javaanse Kudus, ook wel Kota Kretek genoemd, zijn ruim vijftigduizend mensen
hier dagelijks mee bezig. Per persoon halen ze het verbluffende aantal van 10.000 sigaretten per werkdag. Ze verdienen ongeveer
€1 per dag. Tot
machinale produktie van de kretek is men nog niet overgegaan, want dit zal betekenen dat het land er vele honderdduizenden werkelozen bij krijgt. Van 1979 tot 1983 leverde een kilo kruidnagels nog bijna €10 op. In 1992 was een kilo nog geen tiende van
dit bedrag waard.
Eten in Indonesië Ga er vanuit dat een reis door Indonesië buiten de grote steden en de toeristencentra zeker geen culinaire reis zal worden. Tijdens een verblijf in een afgelegen gebied zul je eraan moeten wennen dat de Indonesiërs enkel rijst eten. In kustdorpjes is dit uitsluitend rijst met vis. Groenten worden nauwelijks gegeten. Uitgebreide rijsttafels zoals wij die kennen zie je enkel tijdens festiviteiten. De rijsttafel, een beetje rijst en veel bijgerechten, is overigens een Nederlandse uitvinding. Indonesiërs scheppen anders op; véél rijst, en een klein beetje bijgerechten. Toch kun je ook buiten de toeristenplaatsen uitstekende 'rijsttafels' samenstellen in de vele Padangrestaurants van het land. Lees hier meer over de Indonesiërs en hun rijst.
Hygiëne Op straat eten in Indonesië is absoluut niet zo gevaarlijk als sommigen wel eens beweren. Onze ervaring is dat het eten daar een stuk hygiënischer bereid wordt dan in sommige sjieke hotels. We hebben het hier over de pasar malam, de straatmarkt die in de meeste grote steden na zonsondergang opgezet wordt. De straatventers die de hele dag met een karretje eten, de kaki
Verschillende typen restaurants Een warung is een eenvoudig Indonesisch eettentje, waar je gerechten als gado-gado, soto ayam, nasi goreng, mie goreng en dergelijke kunt krijgen. Voor de meeste toeristen is het duurdere Chinese restaurant (meestal aangeduid als seafood restaurant) een uitkomst. De gerechten zijn weinig verrassend en doen geen grote aanslag op je smaakpapillen. De miegerechten
zijn meestal flauw, maar de zeevruchten kunnen soms verbluffend lekker zijn. Helemaal aan onze smaak aangepast zijn veel restaurants in de toeristencentra en de restaurants van duurdere hotels. Hoewel je natuurlijk niet naar Indonesië gaat om bloemkool te eten, kun je je hier tegoed doen aan de Indonesische versies van diverse westerse gerechten. De grote en bekende hamburgerketens en KFC hebben zich inmiddels in de provinciehoofdsteden genesteld.
Het Indonesische ontbijt Ook bij het ontbijt wordt rijst genuttigd. Meestal zijn dit de restjes van gisteren die opgebakken worden. Nasi goreng zoals wij dat kennen is in feite niets meer dan dat. Brood bij het ontbijt is Indonesiërs vreemd, maar in de hotels altijd aanwezig. Als je geen nasi goreng op de nuchtere maag wilt zit je in de lowbudget en middenklasse hotels meestal vast aan een continental ontbijt van geroosterd witbrood, jam, boter, wat fruit en soms een hardgekookt ei. Soms is het ook mogelijk om iets als een pannekoek te bestellen. De bananapancake is
vooral bij lowbudgetreizigers
populair. Duurdere hotels hebben buffetontbijten zoals in Europa.
Verschillende
Indonesische keukens
Indonesische Recepten Bekijk de beste receptensites over de Indonesische keuken
Indonesische Vruchten Lees alles over de verschillende vruchten van Indonesië Drank In Koud bier is meestal alleen in Chinese restaurants of hotels verkrijgbaar, en in streken die streng-islamitisch zijn soms helemaal nergens. Daar mag men geen alcohol drinken en wordt het absoluut niet op prijs gesteld als jij dat in
het openbaar wel doet.
Het meest gedronken wordt Bir Bintang, maar Anker, San Miguel en Bali Hai zijn ook prima merken. Sterke drank, met uitzondering van lokale brouwsels als arak of tuak, is nergens buiten luxe-hotels of sjieke uitgaansgelegenheden te krijgen. Koude drankjes zijn buiten toeristencentra bijna nergens verkrijgbaar, de Indonesiërs drinken hun fris lauw.
Een van de leukste dingen thuis, als je een baboe
of kokki had die latah was. Wanneer je die aan het schrikken bracht liet ze prompt alles wat ze droeg uit haar
handen vallen, djebrèk! Op school de vlechten van het meisje dat voor je zit in de inktpot
stoppen. Plakken getah smeren op de bank of op wc-bril. Jeukt verschrikkelijk. Met mentol-stift gaat het ook. Wordt
erg warm! TOELOEPEN De toeloep, anders gezegd de blaaspijp,
bestond in Indië in verschillende diktes en lengtes en was meestal van bamboe of een andere rietsoort (zelf)gemaakt. Onder
de Indische jongens werd de toeloep gebruikt om op elkaar te schieten, maar ook op vogels en soms ook om fruit uit de boom
te schieten. Hoewel het laatste meestal met kattapil gebeurde. De 'munitie' voor buiten toeloepen bestond vaak uit een tot
balletje gedraaid stuk klei. Op de vele witte muren die de Indische wereld kende bleef zo'n schot mooi plakken. Dat was makkelijk
als we een roos hadden getekend op de muur. Dan bleef je schot lekker plakken en kon je meteen zien wie de beste was. ====================================================
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
My Name My Address
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
