Kantjil, de krokodil en de tijger

Op een dag wilde Kantjil een rivier oversteken. Tevergeefs had hij al geruime tijd rondgelopen, zinnend op een middel om aan de overkant te komen, tot hij eindelijk in de verte een krokodil zag drijven. Hij ging erheen en zei: "Dag vriend krokodil! Zeg, ik geloof dat ons geslacht talrijker is dan het uwe." - "Hoe komt u daarbij?" antwoordde de krokodil, die zich verbaasde over zo'n brutaliteit. "Ik denk dat het onze veel talrijker is." - "Nee hoor," hield Kantjil vol. "Het onze!"
Nu begon de krokodil zich boos te maken en hij dacht erover om het brutale dwerghert op te peuzelen. Dan was hij meteen van het gezeur af. "En toch is het onze talrijker, vriend!" riep de krokodil en hij liet zijn blinkende tanden zien, maar Kantjil was daar helemaal niet van onder de indruk. "Nu dan," sprak het dwerghert, "indien uw geslacht werkelijk veel talrijker is dan het mijne, kom dan met u allen hier bij elkaar, zodat ik het kan nagaan, want ik kan het nog steeds niet geloven. Volgens mij zijn er toch meer dwergherten."
"Goed!" riep de krokodil. "Ik zal alle krokodillen bij elkaar roepen en dan zul je het zelf zien dat wij met meer zijn." Hij dook onder en na enige tijd kwam hij weer boven met al zijn makkers. "Zo," riep het dwerghert, "nu zal ik u eerst tellen. Ga maar in een rij liggen van hier tot aan de overkant!" En de krokodillen deden wat Kantjil zei. Toen ze zich zij aan zij hadden geschaard van de ene oever tot de andere, sprak Kantjil: "Nu zal ik u gaan tellen." - "Best," zeiden de krokodillen en ze bleven doodstil liggen terwijl hun hart heftig klopte van nieuwsgierigheid.
"Eén... twee... drie... vier... vijf... zes... zeven!" zei Kantjil en hij was aan de overkant. "Ha, krokodillen!" riep hij. "Het was helemaal niet mijn bedoeling om jullie te tellen. Ik moest aan de overkant zijn! Bedankt voor jullie hulp!" En lachend huppelde hij weg, terwijl de krokodillen hem nariepen: "Pas jij maar op, vriendje! Zodra je bij de waterkant komt ben je er geweest!"
Niet lang daarna gebeurde het dat Kantjil dorst kreeg en naar de waterkant afdaalde. Hij had nog geen slok genomen of een krokodil had zijn poot beet. "Nu heb ik je, Kantjil!" riep hij. "Zeg, vriend!" zei het dwerghert. "Je wordt bijziend, geloof ik, want je hebt mijn stok te pakken, niet mijn poot." Grommend liet de krokodil los en Kantjil sprong vrolijk weg. De krokodil bleef echter op een middel zinnen om het dwerghert te doden. Op een dag klom hij op de oever en bleef doodstil zitten, zodat het net leek of hij een boomstam was. Op een van zijn tochten kwam Kantjil in de nabijheid van de krokodil. Kantjil zag de boomstam liggen en omdat hij het niet helemaal vertrouwde zei hij: "Indien u een boomstam bent, keer u dan om; indien u een krokodil bent, blijf dan liggen!"
En de boomstam keerde zich om. Toen Kantjil dat zag, maakte hij dat hij wegkwam, terwijl hij de krokodil toeriep: "Een boomstam kan zich niet omkeren, domme krokodil!" De krokodil zon weer op een list; hij ging op zijn achterpoten staan en verroerde geen vin, zodat hij net een dode boom leek. Kantjil, die aan het ronddwalen was, ontmoette hem en toen hij merkte dat de krokodil zich als een boomstam wilde voordoen, zei hij: "Hé, wat is dat? Een boom of een krokodil? Als u een boom bent, keer u dan om, als u een krokodil bent, blijf dan staan!" De boom draaide zich om en Kantjil sprong weg, terwijl hij riep: "Je bent geen boom, je bent een krokodil!"
Nu was de krokodil wel heel erg boos op Kantjil en hij wilde niets liever dan de onverlaat verscheuren. Hij zocht een goede plek in het woud, waarvan hij wist dat Kantjil er graag kwam, en maakte daar een nest, dat eruit moest zien als een varkensleger. Toen Kantjil op een dag weer uit wandelen ging, kwam hij bij het nest en zag dat er een klein stukje van een krokodillenstaart uitstak. Hij begreep dat de krokodil hem in de val wilde lokken en verwijderde zich. Nadat hij een eind had afgelegd, kwam hij een tijger tegen, die op zoek was naar een lekker hapje. Om zich te redden zei Kantjil: "Hallo, vriend tijger! Ik weet waar u een heerlijke maaltijd kunt verschalken. Iets verder hier vandaan ligt een vet varken op u te wachten." - "Zeg mij waar, vriend," zei de tijger gretig. "Want dat lust ik zeker wel!" En Kantjil wees hem de weg naar het varkensleger. De tijger haastte zich ernaartoe, want hij had een geweldige trek gekregen, en besprong het. De krokodil schrok zich wild en sprong op om zich te verdedigen. Ze vochten zo hard dat de kluiten aarde ervan in het rond vlogen en toen ze er genoeg van hadden, staakten ze dodelijk vermoeid de strijd.
Kantjil had er ondertussen wel voor gezorgd dat hij zich op een veilige afstand bevond; hij was ver het woud ingevlucht, maar de tijger was woedend en ging op zoek naar het dwerghert, want de schande dat hij zo was beetgenomen door Kantjil kon hij niet verdragen. Na lang en lang zoeken vond hij het dwerghert, dat bij een lesoeh-boom stond, die rijkelijk vrucht droeg. Toen de tijger genaderd was, sprak hij: "Je bent een kind des doods, vriendje! Je hebt mij bedrogen, door mij te vertellen dat er een vet varken op mij lag te wachten, maar het bleek een krokodil te zijn. Ik had het bijna tegen hem afgelegd!" Kantjil antwoordde: "Ach, vriend, spreek toch niet zo! Schenk mij alstublieft het leven, want de vorst heeft mij opgedragen zijn eieren, die hier liggen te wachten, te bewaken." - "Waar zijn die eieren dan, mijn vriend?" vroeg de tijger, terwijl het water hem in de mond liep. "Laat mij er wat van eten." - "Doe dat niet!" smeekte Kantjil. "Anders zal de vorst mij zeker doden!" De tijger bleef echter bij zijn verlangen. "Als je mij die eieren niet geeft, zal ik jou verslinden!" riep de tijger. "Nu," sprak Kantjil, "als je erop staat de eieren van de vorst, die ik moet bewaken, op te eten, geef ik je toestemming op de voorwaarde dat je mij laat leven." - "Goed Kantjil," zei de tijger, "ik zal je niet verslinden." - "Laat mij dan eerst weggaan," zei Kantjil. "Want de vorst zal mij zeker doden, wanneer hij erachter komt dat jij zijn eieren wilt opeten." - "Best," zei de tijger en Kantjil verwijderde zich zo snel als hij kon. De tijger nam nu een hele massa van de vruchten die op de grond lagen in zijn bek en at ze op, maar de vruchten waren zo vreselijk zuur, dat hij er beroerd van werd en hij spuwde ze uit. Woedend ging hij Kantjil achterna, vastbesloten om de lastpost voorgoed onschadelijk te maken. Na enige tijd ontdekte de tijger het dwerghert, dat nu onder een grote boom zat, tussen twee wortelhoutplanten. Dichterbij gekomen sprak hij: "Nu heb ik je, vriendje". Je hebt mij beetgenomen door te doen alsof je eieren van de vorst bewaakte en toen ik ervan at bleken het lesoeh-vruchten te zijn. Je bent er gloeiend bij!"
"Ach, vriend, heb medelijden! Doe het niet, want ik moet wacht houden bij de gong van de koning!" riep Kantjil uit. "De gong van de koning?" vroeg de tijger. "Ach, laat mij er wat op slaan!" - "Doe het niet!" smeekte Kantjil. "Anders laat de vorst mij zeker ombrengen!" Maar de tijger hield voet bij stuk. "Als je mij niet op de gong van de koning laat slaan, zal ik jou doden!" riep hij. "Welnu," zei het dwerghert, "dan moet het maar zo zijn. Je kunt je gang gaan op voorwaarde dat je mij eerst laat weggaan." - "Best," zei de tijger en Kantjil liep weg.
Nadat het dwerghert zich een eind verwijderd had, riep hij de tijger toe: "Ga je gang vriend! Sla er maar op!" De tijger sloeg op de wortelhoutplanten en alle wespennesten, die zich daar bevonden, vielen eruit. De tijger werd van alle kanten door de wespen gestoken; meer dood dan levend vluchtte hij zo snel hij kon, brullend van de pijn. Nadat hij een poos had gelopen, zag hij Kantjil weer, zittend bij een grote in elkaar gekronkelde sawah-slang. De tijger zei: "En nu zul je mij niet meer ontsnappen, vriendje, want ik zal voor eens en altijd korte metten met je maken! Je beweerde dat het de gong van de koning was, die je bewaakte, maar het waren wespennesten! Je verdient niet anders dan dat ik je verslind!" - "Ach vriend, doe het niet! Laat mij leven, want ik moet hier de gordel van de koning bewaken!" riep Kantjil. "De gordel van de koning?" zei de tijger. "Och, vriend, ik zou zo graag weten hoe die eruit ziet. Laat mij hem eens zien?" - "Hier is hij, vriend tijger!" zei Kantjil, terwijl hij naar de slang wees. "Och, wat mooi!" riep de tijger uit. "Mag ik hem eens omdoen, vriend?" - "Dat moet je niet doen, mijn beste," zei Kantjil, "anders laat de vorst mij zeker ombrengen, want het is zijn eigen gordel!" - "Wat!" riep de tijger. "Als je mij die gordel niet gauw geeft, dan zal ik je doden!" - "Als dat zo is, goed dan! Maar laat mij eerst weggaan, want anders zal de vorst mij doden!" zei Kantjil en maakte dat hij wegkwam.  Toen hij zich op een veilige afstand bevond, riep hij de tijger toe: "Ga uw gang, vriend. Doe de gordel maar om!" De tijger pakte de prachtig glanzende gordel en deed haar om; ze sloot goed om het lichaam, vond hij. "Hij sluit nog niet voldoende!" riep het dwerghert. De slang kronkelde zich vaster om het lichaam van de tijger, en de tijger stierf.

Kantjil en de krokodillen

 Op een morgen stond Kantjil aan de oever van een rivier en riep met luide stem stroomop en stroomaf: "Krokodillen, hé krokodillen, kom eens gauw hier! Hier is een lekker hapje voor jullie!" Meteen ging hij er vandoor. De krokodillen kwamen naar de oever en toen ze merkten, dat de kleine deugniet hen gefopt had, waren ze woedend. "Wacht maar," riepen ze hem achterna, "als je wilt drinken, zullen we je wel krijgen!"
Een dag of wat bleef Kantjil uit de buurt van de rivier, maar toen kreeg hij zo'n brandende dorst, dat hij het niet langer kon uithouden. Langzaam sloop hij naar de oever. Al spiedend, meende hij op een ondiepe plaats een krokodil te zien, die zo stil als een muis op de loer lag. 't Leek net een boomstam.
"Wat ben je," riep hij, "een krokodil of een boomstam?" Geen antwoord, geen teken van leven. "Wanneer je een krokodil bent, drijf dan stroomaf; ben je een boomstam, ga dan stroomop!" Langzaam kwam er beweging in de domme krokodil, stroomopwaarts ging hij, om te laten zien, dat hij een boomstam was! "O, jou schaapskop," riep het dwerghert, "heb je ooit van een boomstam gehoord, die stroomopwaarts dreef?" Van woede en schaamte dook de krokodil snel onder.
Maar daarmee was de dorst van Kantjil niet gestild. Nu zocht hij een stokje, net zo lang en zo dik als zijn pootje en nam dat mee naar de oever. Terwijl hij dronk, greep een krokodil hem plotseling bij een van zijn poten. "Mis," riep de schelm, "dat is mijn poot niet! Dit is hem!" Meteen hield hij het stokje in het water. Woedend hapte de krokodil er naar! Vrij was de poot en weg snelde Kantjil, terwijl hij uitriep: "Nu zoek ik net zo lang, tot ik een andere drinkplaats vind, vervelende vent!"
De krokodillen zetten hem ook over land na en verstopten zich tussen de omgehouwen boomstammen van een ladang*, die daar juist werd aangelegd. Nauwelijks zag Kantjil dit, of hij liep naar de eigenaar van de ladang. "De Radja beveelt," berichtte hij hem, "dat alle ladangs vandaag afgebrand moeten worden." De boer gehoorzaamde, ging met zijn kinderen naar de ladang, die ze aan alle kanten met dor hout aanstaken. Van de krokodillen bleef niet veel over.
Op een andere dag zag Kantjil aan de overkant van de rivier een massa afgevallen bloesems. Daar hield hij juist zo van! Hoe moest hij echter aan de andere oever komen? Er stond een sterke stroom en dan al die krokodillen. Maar hij vond er wel weer wat op. Luid schreeuwend riep hij de krokodillen bij elkaar en vertelde hun, dat de Radja de stroom vergiftigen wou en dat hij gezonden was om hun dit mee te delen. O, wat smeekten de krokodillen hem nu, dat hij toch een goed woordje voor hen doen zou bij de Radja. Maar het scheen, dat Kantjil daar in den beginne weinig heil van verwachtte. Eindelijk zei hij: "Ik zou het kunnen proberen. Gaat eens allemaal naast elkaar liggen, dan kan ik de stemmen tellen!" Goed, ze gingen allemaal naast elkaar liggen, dwars de rivier over. Toen ze daarmee gereed waren, hupte Kantjil van de ene rug op de andere, naar de overkant, al tellende: een... twee... drie... "Dank je wel," zei hij toen vriendelijk, "ik ben nu, waar ik wezen wilde."
* Droog rijstveld, de bomen van het woud worden omgehakt en verbrand, de as dient als mest. Tussen de overgebleven resten wordt gezaaid.

             Kantjil en de slak

Na dit avontuur zorgde Kantjil dat 'ie zo snel mogelijk weer in het oerwoud kwam. Eenmaal terug in zijn vertrouwde omgeving nam hij flink de tijd om uit te rusten. Nadat kantjil een paar uur geslapen had ging hij even wat drinken bij de rivier. Vervolgens keek hij met glinsterende oogjes om zich heen, of er wat te beleven viel aan de kant van de rivier. Zijn oog viel op een grote dikke slak, die langzaam aan kwam kruipen. Kantjil was echt in de stemming om weer eens iemand te plagen, dus hij huppelde naar de slak toe en zei: "Zo luie, vette slak, hoe gaat het ermee?" “Zeg zeg, een beetje meer respect. Je spreekt tegen de koning van de slakken.” “Ha, een mooie koning, die zijn huis op zijn eigen rug moet dragen. Ik vind je heel erg lelijk, wat kun je nu eigenlijk? Je kunt niet springen, je kunt niet vliegen, je kunt niets, alleen maar kruipen.” “Verbeeld jij je maar niets hoor, Kantjil. Je bent dan misschien heel slim, maar tegen mij zou je het toch afleggen.” “Hoezo? Waarin zou ik het tegen je afleggen?” “Bijvoorbeeld met hardlopen”, zei de slak. Kantjil moest hard lachen en zei dat hij dat dan wel meteen wou proberen. “Nee Kantjil, dat doen we morgen. Kom maar terug bij zonsopgang, dan zullen we een wedstrijdje houden in hardlopen.” Kantjil lachte zich rot om de uitdaging van de slakkenkoning, want als er een ding was dat hij goed kon, dan was het wel hardlopen. Hij huppelde door het bos, overtuigd van zijn overwinning. Diezelfde avond riep de slakkenkoning alle slakken uit het bos bijeen voor een grote vergadering. Toen ze er allemaal waren, kreeg de koning de kroon op zijn hoofd en hij sprak: ”Slakken uit het woud, jullie kennen allemaal Kantjil, het dwerghert, die alom bekend staat om zijn listigheid. Kantjil heeft mij en mijn soortgenoten diep beledigd en daarom heb ik hem uitgedaagd voor een wedstrijdje hardlopen. Ja”, zei hij nog eens nadrukkelijk, “in hardlopen. Dit keer zullen wij hem eens te slim af zijn. Luister goed. Jullie verspreiden jullie allemaal langs de oever van de rivier met een tussenruimte van honderd meter. Als de wedstrijd aan de gang is, zal Kantjil na een tijdje zeker roepen: “Waar zit je?”, en dan antwoordt de slak die voor hem is: “Hier ben ik.” Hebben jullie dat goed begrepen?” Alle slakken hadden het begrepen en vonden het een goed plan. De volgende ochtend bij zonsopgang was Kantjil op de afgesproken plek. Langzaam kwam ook uit het vochtige gras de slak aangekropen. Ze gingen klaar staan bij de start, het startsein werd gegeven en daar gingen ze. Kantjil vloog er als een pijl uit de boog vandoor. Al gauw hield hij in, keek achterom en riep: “Slak, waar ben je?” Tot zijn stomme verbazing hoorde hij voor zich de slak antwoorden: “Hallo, hier ben ik!” “Wat”, riep Kantjil verbaasd, en zette er opnieuw de spurt in. Na een tijdje stond hij weer stil en riep weer achter zich: “Slak, waar ben je?”, en weer hoorde hij voor zich: “Hallo, hier ben ik.” Kantjil kon zijn oren niet geloven. Hij zette zijn tanden op elkaar en zette het op een lopen. Hij vloog ervandoor, tot hij eindelijk helemaal buiten adem erbij neerviel en hijgend en naar lucht happend vroeg: “Heh, heh, slak heh, heh, waar ben je?” Heel vrolijk en opgeruimd klonk het weer voor hem: “Hallo, hier ben ik.” Kantjil steunde: “Slak ik geef het op, ik kan niet meer. Je hebt gewonnen.” De slak zei: “Dat heb je van je opschepperij. Laat dit een lesje voor je zijn.” 

         ============================= 

 

         De Legende van de Waringin boom

 

Lang geleden regeerde over een van de grootste en machtigste rijken van Java een vorst, kemus Dinadja geheten. Hij had vele kinderen bij vele vrouwen. De oudste zoon Djamodjaja was een knappe en sterke jongeling die de oude vorst na diens dood zou opvolgen. De tweede vrouw van de vorst, de mooie Dewi Andana was zeer afgunstig op hem omdat zij graag wilde, dat haar zoon, Raden Sudiman, later de troon zou bestijgen. Daarom probeerde zij met de liefste woordjes en al haar verleidelijke charme de vorst er toe te bewegen om diens oudste zoon te verbannen naar het verre en woeste gebergte . De oude vorst bezweek voor  haar charme, die gepaard ging met zoete woordjes en liefkozingen en hij beloofde haar te doen wat zij hem vroeg. Toen Djamodjaja vernam dat zijn vader hem uit zijn rijk wilde verbannen, werd hij zeer bedroefd, maar zijn vader verzekerde hem dat het voor zijn eigen bestwil was. Daar hij wist, dat vele lieden in het rijk hem naar het leven stonden. Dewi Andana had echter niet veel vertrouwen in de belofte van de vorst; bovendien vreesde zij, dat na diens dood, Djamodjaja toch nog eens uit zijn verbanningsoord terug zou komen om aanspraak te maken op de troon.

De avond voordat Djamodjaja moest vertrekken sloop zij daarom heimelijk diens slaap vertrrek binnen en goot enkele druppels van een zwaar, maar langzaam werkend vergif in de kostbare gendi, die naast het bed van de prins stond en waarin water zat dat hij iedere avond placht te drinken, voor hij zich ter ruste begaf.  Ook die avond dronk de prins het water uit de gendi, maar toen hij de volgende morgen ontwaakte, voelde hij zich wat loom en duizelig.

Op weg naar het verbanningsoord werd hij slechts door zijn gemalin, de schone Dewi Kesuma, vergezeld. Hij was er eigenlijk op tegen dat ze meeging.

"Ik heb liever niet dat je meegaat, vrouw", protesteerde hij. "Waar zullen wij immers van moeten leven in het gebergte?" Maar zij antwoordde:" Ik wil u volgen mijn prins, ook al zou ik er mijn voeten bij moeten verwonden. Wij kunnen ons voeden met de vruchten in het woud en onze dorst lessen met het water uit een bron die wij in het gebergte zeker zullen vinden."

Maar onderweg voelde de prins zich steeds zieker worden, totdat hij op een gegeven moment niet verder kon en op de grond in elkaar zakte. "Mijn lieve Kesuma" stamelde hij "ik sterf..." Het arme prinsesje knielde geschrokken bij hem neer. Zij werd radeloos van verdriet toen zij zag dat haar gemaal  stervende was en ze smeekte de goden om haar man te redden.  Uit de godenhemel daalde toen de god Kama Djaja, de beschermengel van gehuwden. Toen Dewi Kesuma hem zag omgeven door een vreemd helder licht, smeekte ze nogmaals: " Machtige Kama Djana, gij die huwelijken zegent en beschermt, geef mijn lieve man het leven weer."  Maar de god Kama Djaja keek heel bedroefd, want hij kon de dode niet meer tot leven wekken. "n Boze hand heeft hem vergiftigd", sprak hij. "n Hogere macht kan niet meer de uitwerking van dat vergif vernietigen. Maar ik kan uw man wel laten voortleven, niet als een mens, maar wel als een boom. Als een schone krachtige boom zal hij hier op deze plek staan."

 Toen zag Dewi Kesuma hoe het dode bijna verstijfde lichaam van haar man zich oprichtte met uitgestrekte armen en zijn lange zwarte haren vielen als dunne tressen over zijn schouder tot op de grond. Ze zag hoe zijn hele lichaam en zijn armen met schors werden bedekt en uit zijn armen ontsproten mooie, groene bladeren. De lange op de grond hangende tressen kregen een grauwe kleur en zijn voeten verzonken in de aarde en werden aardwortels van een vreemde mooie boom. Dewi Kesuma sloeg snikkend haar armen om de boom en drukte haar gelaat tegen de ruwe stam.  "Wat heb ik aan zo'n zielloze boom?" , schreidde ze.  Toen sprak de god Kama Djaja weer tot haar.

"Deze boom is niet zielloos. Hij is heilig en iedereen zal het "de heilige waringin" noemen, want heilig zal hij zijn en blijven. Hij zal zijn zaden verspreiden over heel Java en uit ieder zaadje zal een trotse fiere boom groeien. Zij zullen overal op de grond komen, zelfs in de kleinste dessaas. De waringin zal de heilige offerboom worden van allen, die op Java wonen. Zij zullen er de offers aan de goden neerleggen. In zijn schaduw zullen zij rusten wanneer zij vermoeid zijn en luisteren naar het geritsel van de bladeren. Kinderen zullen spelen, daar waar een heilige waringin staat en jongelieden zullen hun zoete liefde geheimen toefluisteren aan zijn stam.  En wee degene, die zijn slaven durft te bevelen, de heilige waringin te vellen. Ziekte en onheil zullen dan over diens kinderen komen."

Toen de god Kama Djaja dit alles had gezegd, verdween hij weer naar de godenhemel, de schone Dewi Kesuma diep bedroefd achterlatend.

Met haar armen om de stam van de waringin heen geslagen en haar hoofdje er tegenaan gedrukt, sliep zij tenslotte in voor eeuwig. Haar lichaam veranderde in een bron, waaruit kristalhelder water borrelde, terwijl haar ziel in de godenhemel werd opgenomen.

Overal op Java kan men de waringinboom zien staan, fier en majestueus, met de geur van het heilig zijn, omhuld.

 

===================================

 

 

Tussen de foto’s uit Indonesië vond ik er één van mij onder een waringinboom

En toen de broer van mijn vader en zijn vrouw bij ons kwamen, vroeg ik wat dat betekende, dat mijn vader mij onder die boom liet zitten.

Zij vertelden mij, dat mijn vader mij naar de waringinboom had gebracht ,omdat hij volgens de legende zijn oudste kind hiermee voor haar hele leven in bescherming liet nemen . Nu ik op latere leeftijd de foto weer zag ,voelde ik zelf al de beschermende uitstraling van die enorme boom. Het mysterieuse van de legendes is altijd dat je het gevoel krijgt om er in te geloven, want meestal,beter gezegd altijd,  zit er wel  waarheid erin.

 

 

  LEGENDE VAN DE PRATENDE WARINGINBOOM

Hieronder de uitleg waarom wij Indischen de waringinboom respecteren

Vele Indische senioren weten wat een waringinboom is, voor de jongeren die op een vroege leeftijd naar Holland zijn vertrokken en ook die in Holland zijn geboren, wil ik wel graag even een uitleg geven wat een waringinboom is.
Een waringinboom in het vroegere Nederlands-Indië en nu Indonesia is een hele grote boom met wortel groeiende slierten die van de zijtakken van de boom groeien. De slierten groeien hoe langer hoe meer naar beneden totdat zij de grond raken en dan hun weg zoeken dieper in de grond. Ze helpen in voeding en zuigen zowel vocht als water op om de moederboom het werk lichter te maken. Voor degene die meer wil weten, als jullie een bibliotheek hebben, zoek even daar. Ik geloof dat het onder de naam van Indian banjan is te vinden; origineel komt het van India.

Het verhaal is gebaseerd op oude legendes uitgesproken bij oude desa mensen.
Meestal zijn deze desa's ver van de stad. De legende-verhaaltjes is verteld in verschillende manieren, aangezien Java verdeeld is in drie verschillende delen: daar is west-Java , oost-Java en midden-Java. Ik ben opgegroeid in West- Java en zo zal ik het ook vertellen naar de legende-verhalen die uitgesproken zijn bij de desa bevolking vanWest-Java, dat het de gewoonte is om het oudste kind onder de boom te laten zitten. Dat is om dan diegene voor zijn hele leven de bescherming zal krijgen van deze “heilige” waringinboom zoals mijn vader dat met mij gedaan heeft en als ik naar de foto kijk die mijn vader heeft gemaakt van mij onder de waringinboom ik voel dat ik dat echt heb meegekregen. Zie mijn foto onder de Waringinboom