 |
 |
 |
 |
 |
||
 |
||
 |
LEGENDES over INDONESIë |
|
 |
|
|
| LEGENDES en GEDICHTEN over INDONESIë | MIJN GEBOORTE LAND EN - STAD | MOOIE GEDICHTEN VAN INDO'S | GASTENBOEK | FAMILIE FOTO ALBUM | VERHALEN en LEGENDES | MEER LEGENDES | DIVERSEN | VERVOLG VAN VERHALEN EN LEGENDES |
|
|
|
MOOIE GEDICHTEN VAN INDO'S |
|
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
Moederland Er is een land, dat niemand kan verzinnen, Maar dat bestaat, in innig zielsverband, Zoals ‘n kind haar moeder kan beminnen. Zo min ik haar, mijn beeldig moederland. Dit land ,verschijnt in veler mijner dromen, en overdag, dan is zij ook bij mij. Ze laat niet los, wil steeds weer bij me komen, En dat doet pijn, maar maakt ook blij. O ja, ik weet, de jaren zijn vergleden, Maar lang gelee, is daar het licht ontstaan. Ik moest vertrekken, ondanks mijn gebeden, maar ben in feite nimmer weggegaan. Het mag toch wel? Wij hebben iets verloren, Neen! Niet een prul of gene waarde Het is het land, waar wij werden geboren, Een deel van ons, een deel van moeder aarde. Nu wil men hier opeens een veertje laten, Er is protest, men mokt en spreekt van strop. Men levert in, procenten van de baten! Dan zwijg ik stil, Wij gaven alles op! Is er wel iemand, die snapt
wat wij bedoelen? Kreeg U een pleister op de diepe wond? Is wel een die voelt wat Indo's voelen? Gedjraboet zijn? Geplant in vreemde grond? Ik vrees van niet, daarom blijf ik beminnen, Dat land van rust, van eenheid en van pracht, Het land dat vol zit van mijn jeugd en zinnen
Het mooiste land op aard! Mijn
Gordel van Smaragd! ==================================== Voor Oma De vlammen uit de oost zijn nooit gedoofd Je bleef de sarong steeds volhardend dragen Je lachte wanneer ik weer op kwam dagen als jij je weer in de dapur had uitgesloofd de onvolprezen geur van Indisch eten je huis gezellig en klein we dronken tjendol na 't festijn en zat ik op mijn knieen bij je voeten en zong je Terang Bulan voor mij trots heb ik mijn kindjes in je armen gelegd anak manis banjak rejeki heb je lief gezegd omdat mag niet in 't hollands volgens de adat ik zal het niet vergeten dat je zei ajo lekker rommelen in de kast mocht ik alle lekkere koekjes die er zijn meenemen voor de tjoetjoes dat vond je fijn je hebt je leven hier met trots volbracht nu heeft de koude klein bezit genomen van heimwee naar de gordel van smaragd maar uit je kille graf hoor ik nog zacht wat vage klanken van Terang Bulan komen, deze zal ik altijd bij mij blijven dragen dan voel ik ademloos de stille kracht. ====================================
Terang bulan di kali
Twee verhalen
overgenomen uit het boek Asal Oesoel Verteld
door mijn tante Marijke Middel over gebeurtenissen in 1943 jaar waarin ik geboren ben. TJERAHAL
TJERIHIL Tine
was een prachtige meid, maar nog erg onzeker over haar uiterlijk. Met een opmerking over de vorm van haar lippen of het formaat
van haar oren kon ik haar zo op de kast krijgen. Op
een dag lagen we, na een partijtje bikkelen, op het voorerf. Ik staarde naar haar voeten en Tine vroeg:”Waar kijk je
naar?” Ik bleef een paar tellen stil en antwoordde:” Jouw tenen. Ze staan zo ver uit elkaar.” Tine reageerde
niet, maar ik zag vanuit mijn ooghoeken dat ze zo ongemerkt mogelijk de hare met die van mij vergeleek. Ik wist dat er niet
veel meer nodig was om haar verder uit de tent te lokken. “Misschien
moet je later wel jongensschoenen aan”, vervolgde ik. Tine draaide haar rug naar me toe.”Zoals de moeder van Dries,
die heeft ook van die olifantpoten”, sarde ik verder. En dan begon het. Tine smeet eerst een lading graspollen over
me heen. Omdat ik in de lach schoot, werd ze nog bozer. Ze vegon de koperen bikkels te verzamelen met een gepijnigde blik
in haar ogen. Ik kwam razendsnel overeind en spurtte naar de voordeur. Nog
voordat ik die kon bereiken hoorde ik hoe de projectielen met kracht tegen de muur sloegen. Ik rende het huis door, naar de
achterdeur, de tuin in, en zag hoe Tine een bamboestok uit het rozenperk rukte. Ik slalomde tussen de bomen door, maakte schijnbewegingen
om haar af te schudden en eindigde buiten adem in de woonkamer met een stoel tussen ons in.Ik wist niet alle slagen te ontwijken
en een striemende pijn aan mijn bovenarm maakte dat ik het welletjes vond. “Ophouden nu, anders ik getok jouw kop”,
maar Tine leek me niet te horen. Ik was in één stap bij haar en gaf een tik op haar hoofd. Ze keek me even verbaasd aan en
begon vreselijk te njengen. Toen pas merkte ik mijn moeder op. “Baroedak mani “Manéh
keloear”, “Naar buiten jij.” Ik moest op het voorerf mijn zonden gaan overdenken. Zelfs als ze boos was,
bleef mijn moeder een lieve moeder. Zonder
poeha bezat ze de nodige overtuigingskracht, vaak door ons met prachtige woorden tot de orde te roepen of juist aan te moedigen.
Vlak voor het slapengaan
deed ik met Tine raadselspelletjes. “Het is harig en rond, en het is rood van buiten en wit van binnen”, legde
ik haar voor. “Is het een kabouter?” vroeg ze. Tijdens dit soort gelegenheden schoten we in een niet te stoppen
lachbui. Gingen we te lang door, dan riep onze moeder uit een van de kamers: ”
Tjitjing baroedak entong tjerahal tjerihil “, “Stop toch kinderen, hou op met dat gegiechel.” En
als wij geen muziek wilden oefenen, wist ze ons met prachtige uitdrukkingen over te halen. Een
“ronsebons” was een gelegenheidsorkest van Indonesische muzikanten. Die
gingen op oudejaarsavond met geleende westerse instrumenten de deuren langs en probeerden hun toehoordes te verrassen met
allerlei populaire liederen, maar helaas beheerste niet elke ronsebons het repertoire of de instrumenten of beide. Toen
we een keer blijkbaar teveel lawaai produceerden, belandden er twee rotte papaja’s in onze tuin. Het
was één van onze buren kennelijk teveel geworden. “Hoedjan
boeah “, “ Het regent vruchten”. Merkte een straatverkoper op. Gelukkig leerden we al gauw eenvoudige wijsjes spelen. “Alsjeblieft
geen krontjong of Hawaiian “, instrueerde mijn vader onze leraar. Voordat we er erg in hadden speelden we stukjes Strauss.
An der schönen blauen Donau en Rosen aus dem Süden. Toen
we dit niveau bereikt hadden, kwam het moment om afscheid te nemen van onze muziekdocent. Want cultuuronderwijs kostte geld
en mijn pa bezat geen ruim inkomen. Tine
en ik waren niet altijd even gedisciplineerd voor een repetitie. Dan kwam ma in aktie. “
Ik kom even bij jullie zitten en dan gaan jullie voor mij njetèng njetong “. Dat “njetèng njetong” moedigde ons telkens weer aan. Behalve de Soendanese woorden die we spelenderwijs
van onze moeder oppikten, raakten we als kind ook gefasineerd door wat ze deed. Zo waste ze bijvoorbeeld haar haren door deze
te kramassen. Ze ging naar de put en mengde de as van gedroogde padi, gedroogde rijsthalmen in een emmer water. Dit troebele
goedje zeefde ze door een doek en met het vocht ging ze kramassen. De haren werden grondig nagespoeld en daarna ingesmeerd
met klapperolie. Als kind zag ik bij de put een prachtig tafereeltje tussen mijn
moeder en mijn van oorsprong een Friese vader, die perfect de Soendanese taal beheerste. Mijn ma was net klaar met kramassen
en wilde met kletsnatte haren en halfgesloten ogen naar hui teruglopen. Mijn vader trok plagerig aan haar sarong en vroeg
met een verleidelijke glimlach op zijn gezicht: “Mamaatje…..koemaha anoeh èta tèha?”, “Mamaatje,
hoe staat het met datgene…?” Deze zin sloeg in geheimtaal op hun liefdesleven. Mijn moeder antwoordde lacherig:”
Entong kitoe, baroedak seperti kampong”, “Niet doen, we hebben al een kampong aan kinderen”. Tjimahi
1943. Marijke Middel Note:
Opa stierf op 25 augustus 1943 Ik (Sylvia Marijke Middel) werd 6 dagen later
geboren 31 augustus 1943 25 Augustus 1964 (dezelfde dag van opa’s
overlijden) werd onze
oudste zoon geboren. ===================================
POTONG BROS Eenmaal
in de week bezocht mijn pa zijn kapper. “Potong bros” gaf hij de coiffeur bij elk bezoek te kennen. De haren bovenop
zijn hoofd dienden van gelijke lengte te zijn. “Er
moet een vliegtuig op kunnen landen.” Mijn
vader zag het levenslicht in 1882. Hij kwam uit een boerenfamilie in Toen
ze merkte dat hij ook haar familie op een vriendelijke manier benaderde, voelde ze gaandeweg een streke genegenheid voor hem.
En toen hij tevens bereid bleek om de jeneverfles de deur uit te bannen, dacht ze: “Dit is de man van mijn leven.” Mijn
pa beeindigde zijn militaire loopbaan als stafhoornblazer. Dit verklaarde zijn liefde voor muziek. Zodra onze buurman, enkele
huizen verderop, zijn grammafoonplaten afspeelde, nam mijn vader plaats op het voorerf om met gesloten ogen mee te luisteren. Na
het KNIL kwam mijn pa te werken voor het marktwezen. Hij verruilde zijn soldatenkloffie voor een wit uniform. Een djas toetoep
met koperen knopen en een broek dia na elke wasbeurt een stijfselbad van tapioca kreeg. De
pet met zwarte bies en het embleem van de gemeente Bandoeng zette mijn pa op zodra hij één van de drie marktterreinen naderde
waar hij en zijn collega’s verantwoordelijkheid voor droegen. PASAR
BAROE, KOSAMBI, EN ANDIR, maar meestal bestierde hij als
marktmeester PASAR BAROE. Deze
ommuurde pasar lag in de Chinese wijk, niet ver van de aloen-aloen met zijn oude moskee en bioscoop PREANGER. Via een poort
met aan weerzijden kleine vierkante huisjes met een puntig dak, die dienst dedenals kantoor, kwamen de toekang dagangs binnen,
de handelaars met hun krandjangs, hun manden en korven. Iedereen kreeg een stalletje toegewezen. De
één verkocht ramboetan, de andere tapai of djenkol. Mijn
pa lette tijdens zijn rondes vooral op de hygiëne, waardoor er veel geschrobd en geveegd werd. Tegen alle vrouwelijke verkoopsters,
jong en oud, riep
hij: “Nèng koemaha? Daramang?” “Lieveling, hoe gaat het ? Goed?” “Noehoen bapak”, “
Het gaat goed vader “ . antwoordden ze dan. De
mannen benaderde hij iets minder amicaal, maar ook door hen werd hij als bapak, als “vader” aangesproken. Mijn
moeder hield ervan hem te verwennen. Eèn keer per week serveerde ze hutspot die ik mocht voorproeven. Als de buurman bij toeval
na het nuttigen van deze Hollandse hap een plaatje opzette, danste mij pa als dankbetuiging rond de tafel op de klanken van
de muziek. We schoten vreselijk in de lach wanneer we zijn houterige maar welgemeende vreugdepassen zagen.”Jouw vader
weet veel van de hebbelijkheden van de mens. Hij is in het verleden zelf geen lieverdje geweest….” “En hij
heeft zichzelf met pijn en moeite opgewerkt.”, vertrouwde mijn ma me ooit toe. Het was inderdaad een eigenschap van
mijn pa om ons kinderen zoveel mogelijk zelf te laten nadenken en zelf keuzes te laten maken. Hij maakte geen onderscheid
tussen zonen en dochters. Uitzonderlijk voor die tijd. Zo gingen wij elke week naar de zondagsschool en kregen van hem wat
centen mee. Dan zei hij: “Kijk maar wat je ermee doet. Of in het zakje…. Of kijk maar.” Dat liet hij aan
onszelf over. Maar weinig geldstukken bereikten de kerk, we spendeerden het liever aan de bioscoop. Als we thuiskwamen verzocht
hij ons de film precies na te vertellen. Dan duikelden we met onze woorden en veel arm- en handgebaren over elkaar heen. “Nou
pa, die kojboj hij stap op z’n paard”. En voordat je het wist nam één van de andere kinderen het weer over:”Die
vèn, hij poekoel hem van rechts“ Mijn pa gaf in zo’n geval ieder van ons de “Tuurlijk”,
antwoordde ik. Met
mijn rauwe stem zou ik een
smartlap van Speenhoff vertolken. Twee
dagen later kwam mijn vader met een zwart pak, een bolhoed en een wandelstok aanzetten. Voor een volle zaal zong ik: “Er
was eens een haveloos ventje. Die vroeg aan z’n moeder een broek. Maar moeder verdiende geen centje. En vader al wekenlang
zoek…..” Mijn zusje waagde zich bij het volgende optreden aan een Engelstalige ballade. We werden
vaste spelers van het theatertje, alsof het de gewoonste zaak van de wereld betrof. In de oorlog belandde mijn vader, via
een aantal tussen-kampen, in Tjideng in De soldaat
vreesde voor geheime boodschappen. Hierna mochten we mijn pa even ontmoeten. Er was niet veel van hem over. Dysenterie, een
gebogen houding, vuilwitte kleding en een kaalgeschoren schedel. “Nèng koemaha?”
vroeg hij aan Ma ….. Marijke
Middel - Bandoeng 1943 Nog een stukje van mijn tante Marijke
Middel Ik ben Marijke Middel, dat is mijn meisjesnaam. Ik
ben geboren in 1920 in Bandoeng. Mijn moeder was een Soendanese, mijn vader een Fries. Een echte mooie knappe man met mooie
ogen. Groenblauw, dat vind ik altijd zo mooi. En met zo’n mooie neus. Je hebt toch nog die smaak nog van de Soendanezen,
je weet wel. Dus ik maakte dat eten op z’n Soendanees. Ik heb het mezelf moeten leren ja. In het begin maakte ik de
dengdeng gitzwart en helemaal niet te eten. Als het maar smaakte. Ik vroeg aan de buren: waar koop je dit of dat. Dat waren
Indische mensen. Ja, zij was een Ambonese, heel streng en heel driftig maar wel leuk. En haar man was een hele rustige, een
hele knappe mooie Hollandse man; met een mooie neus. Van die Ambonese vrouw heb ik veel geleerd. Ze zei:
“ Zo moet je geen jus maken, want dan smaakt het vies". Ik zei: "Ja, hoe dan". Dan leerde ze het mij. Gewoon met zout
en ketjap en zo. Het moet uit het extract van het vlees komen, weet je wel. En dan leg je het vlees even neer en van de overgebleven
jus maak je dan met eeh ... boter. Ja boter later wel, omdat ik… Ja, ze konden me wat. Dat verzon ik ter plekke. Ter
plekke heb ik er toen ketjap bij gedaan. Want de kinderen wisten ook niet hoe dat dan moest smaken.
****** Oude Indo De oude man
kijkt uit het raam De handen
schuiven kleedjes recht Beiden dansen
ze de balvloer rond Een glimlach
plooide rond zijn mond De bel bleef rinkelen, al vele keren
Gordel van Smaragd Als je weer eens hebt gedacht aan de Gordel van Smaragd Hou die zachtheid dan maar voor jezelf alleen. Niemand vind het interessant: er ontstaat een glazen wand tussen jou en al die mensen om je heen. Alle liefde, alle leed, Doe maar, of je ‘t niet meer weet, pretendeer dat je Oost nooit hebt gekend Doe maar net of 't een drogbeeld was, dat kon breken als een glas, zeg maar dat je eindelijk weer wakker bent. Is het dan niet waar dat ik daar heb liefgehad
en ook gevangen zaten, ook bevrijd? Alles is waar: Sawah's en Tropenzon en ik wou dat ik vergeten kon, na al die tijd. Het lukt niet echt zit al in je hart en lijf Meegekregen van wieg tot graf. Vergeten kan niet anders heb je spijt! ======
Toko Middel Jij heette daar geen supermarkt, maar gewoon toko, En alles stond een beetje door elkaar, Het was veel minder zakelijk, veel knusser, Maar wat je kopen wou, dat vond je daar. Er was van alles, Oosters en Westers, Er was zoet, er was zout. Die speciale geur, die zal ik nooit vergeten, Al woon ik in een ander land en ben ik oud… Suikertjes in grote glazen potten, Zoetemelk en oude kaas was er te koop. Gedroogde appeltjes en pruimen, Limoen en gewoon rozenstroop. Er was gedroogde vis en dendeng, Maar ook enveloppen en briefpapier, Natuurlijk rijst, brood, gelei en sardientjes, Eigen gemaakte wijn en ook nog bier. Je kon er echt van alles vinden, Potloden, koekjes, indische ontbijtkoek, Droste cacao, kauwgom, zelfgemaakte borstplaat maar ook petroleum, en rookgerei, Zelfs Jenever was erbij ! Later ook nog warme gerechten erbij noemden ze " eten buitens huis halen" werd gebracht desnoods met de betjak snel voor een paar roepias zonder dralen. Als je daarna moest betalen, Het boekoe pienter stond vlak naast de kas Vlug even opschrijven tot eind van de maand dat mag en ook nauwkeurig bijgehouden was! Neen ik zal jou nooit vergeten, Met jou heb ik een speciale band Jij was een stukje jeugd en ik voel een beetje weemoed Als ik denk aan die toko in mijn geboorteland ! ===========================
DE INDO VERDREVEN VAN ONS ZONNIG GEBOORTELAND ZIJN WIJ ALLEN IN INDO, EEN ARDJOENA VOL EDELE MOED HIJ IS HALF EUROPEES, HALF AZIAAT EEN WERELDBURGER, APART, GODS EIGEN PIRAAT INDO BESCHEIDEN ALS KEMBANG MELATI EN DJAHAT ALS DE PISO BLATI. INDO, SCHERP ALS EEN BELING TOCH EEN OPSCHEPPER ALS SRI – GOENTING EEN INDO IS PIENTER BOESOEK ALS DE OELAR WELANG GUL EN DAAROM ALTIJD KOERANG OEWANG INDO, LENIG ALS EEN MONJET MAAR INDOLENT ALS EEN KAMPRET HIJ IS INDO WANTROUWEND ALS DE MATJAN TOETOEL EN DE WAJANG VAN NJAI LORO KIDOEL INDO MYSTERIEUS ALS DE TROPENNACHT EEN TEMPEL VAN STILLE KRACHT MAAR EEN INDO SNEL GEKWETST ALS DE POES KOETJING IN STRIJD ONTWIJKEND ALS DE BRUINE LOEWING DE INDO IS LANKMOEDIG ALS DE PERKOETOET EN GOEDLACHS ALS SI – GENDOET MAAR SCHUW ALS EEN KADAL EN SLUW VIND ALTIJD WEL EEN AKAL
AKAL BOELOES WEL TE VERSTAAN ALS EDELE NIMROD STAAT HIJ BOVENAAN DE INDO IS MUZIKAAL ALS DE TJITJARAWAH EN RIJK ALS DE PADI OP DE SAWAH DE INDO IS TROTS ALS DE MERAK EN TEVREDEN MET PEDOH EN WARME KERAK HIJ IS EEN RIJSTEPIKKER AL DE GLATIK EEN BIJZONDER PATROON VAN TJANGS FIJNE BATIK INDO IS NOSTALGIE ALS DE ZANG VAN DE TONGGERET EN GEZELLIG DONGENG ALS DE DJALAK OERET HIJ IS BLIJ MET EEN KOPIE TOEBROEK, SLAAPBROEK EN KEBAJA MAAR IS EEN FANTAST, DROMER, DENKER, GESLEPEN BOEAJA INDO, EEN BAMBOE, EEN KALI, EEN BOTOL TJEBOK, HIJ IS STIL, GEDULDIG MEDITATIEF, ALS EEN BLEKOK. MAAR INDO INVENTIEF ALS EEN MANJAR EEN ZWERVER TUSSEN EEN INDO IS KUNSTZUNNIG ALS DE ANGGREK BOELAN MET EEN LIED, EEN TRAAN, EEN GAMELAN INDO STERK ALS EEN KARBOUW EN DOOR DE EEUWEN TROUW INDO, NIET MEER VERTRAPT, VERNEDERD ALS EEN SEMOET MAAR BEWUST, EEN KLEURRIJK WEZEN VAN GEMENGD BLOED INDO’S ALLER LANDEN FRANK EN VRIJ BESEFT, DIT ALLES, DAT ZIJN WIJ LAAT DIT ONS VERBINDEN, LAAT ONS ELKAAR VINDEN IN DE OUDE TRADITIONELE GEEST ALS LEIDMOTIEF VAN EEN EEUWIG FEEST ZOALS DE TJANTING DOOR MOEDERS HANDEN GELEID FIGUREN TEKENT OP HET ONGEREPTE DOEK ZAL ONZE TOEKOMST WORDEN VOORBEREID ALS EEN VREUGEDEVOLLE BLADZIJDE IN HET GROTE LEVENSBOEK ==========================================
BENGAWAN SOLO, WAAROM ZO STIL PA? DI MANA JOUW GEDACHTEN? DI TANAH YANG KAMU CINTA? JE HOEFT NIETS TE ZEGGEN, HET IS HEIMWEE ELKE TRILLING IN JOU VERTELT ZIJN VERHAAL EEN VERHAAL VAN VERLANGEN NAAR DE TUKANG SATE HET IS JOUW VERHAAL, JOUW GESCHIEDENIS, JOUW LEVEN IK BEN ZO BENIEUWD COBA, VERTEL, DEEL HET MET ME GEEF JOUW ANAK EEN BEETJE ADEM, AL IS ‘T MAAR VOOR EVEN ======================================== INDO YANG PERTAMA JOUW VERHAAL DI MANA? INDO KEDUA WEG-GEASSIMILEERD JANGAN LUPA INDO KETIGA OPGEGROEID IN GADO GADO BELANDA INDO KESASAR A SHINING STAR 4EVER MENGEDAR …… ======================================= INDO WEET NIET INDO WEET WEL INDO WATWILJENOU? INDO PLIMPLAN INDO MAKEYOURMIND INDO ZUCHT INDO WATBENJENOU? INDO WEETIKNIET INDO GEZEIK INDO KANNIETBESLISSEN INDO KOPOP INDODOENOUEENSNIETZONETJES INDO GANOUEENSBUITENDEREGELTJES INDO ZELFSDEINDOROCKISNETIETSTENETJES INDO? INDO?
==========================
Ondanks mooie gedichten zijn er ook leuke "vieze verhaaltjes" die
Indo's ook graag onder elkaar willen vertellen (opscheppen??!!) Eigenlijk...lees hieronder Maar eigenlijk, eigenlijk wil ik het hebben
over nog weer andere "vieze" praatjes. Praatjes van het genre waar vooral Indo's dol op zijn, waarom weet ik niet, maar jong
en oud maakt zich er schuldig aan. Of de derde generatie er ook aan meedoet, betwijfel ik, maar zo ja, dan is toch een stuk
Indisch erfgoed veilig gesteld. Mannen hebben het altijd over "hun vogeltje" dat zo mooi kan zingen en of een vrouw hun vogeltje
wil zien. Laatst grapte iemand, toen het ging over het geluk van een Javaan dat onder andere bestond uit het hebben van een
witte vogel: "Mijn vogel is niet wit hoor! Als hij wit is, ben ik ziek!" Of mannen hebben het over Indische kroketten die
natuurlijk beter smaken, groter en dikker zijn dan Hollandse en terwijl ze dat zeggen kijken ze je aan en bewegen hun wenkbrauwen
op en neer. Maar ook Indische vrouwen kunnen er wat van. Op feestjes, als met name gescheiden vrouwen van middelbare leeftijd
zitten te giechelen, dan kunt u er van op aan dat ze het over een zekere man en zijn "jeweetwel" hebben. Een seniordame sprak
laatst over de ontmoeting met een uiterst charmante jongeman maar dat bij haar "de boel" al op slot zat. "Maar misschien heeft
hij een goeie sleutel en kan hij jouw slot oliën…" reageerde een leeftijdgenote en haar wenkbrauwen stonden niet stil.
Op een koempoelan waar ik vorig jaar was, vroeg een Indische dame van in de zeventig aan de aanwezigen: "zal ik nog één
"vies" verhaaltje vertellen?" "Ja, ja, nog een vies verhaaltje", kirde een vijftal dames op leeftijd. Een verhaal van vroeger
volgde over een vrouw die een adelborst "met alles er op en er aan" als vriendje had. Op het strand vroeg hij of ze op zijn
schoot kwam zitten, maar volgens die vriendin zat zijn sabel in de weg. "En toen zei ik tegen haar: maar dat was niet zijn
sabel…", waarop de vrouw betekenisvol haar wenkbrauwen bewoog. Toen ik vroeg wat eigenlijk de betekenis van
de bewegende wenkbrauwen was, zei een Indonesiër tegen me dat Indonesiërs dat altijd aan seks refereerden, waarom
wist hij niet. 'Indo's doen dat ook altijd, waarom weet ik ook niet, en altijd op een verborgen manier, nooit direct', luidde
mijn reactie. En, bedenk ik me nu, misschien horen die op- en neergaande wenkbrauwen automatisch bij dit soort "vieze" praatjes…
Ik zal er eens goed op letten in de toekomst. Adoe dat " Vieze" valt in deze tijd toch wel mee toch!?? ==================================== Weet
je wat ook erreg lekker is? Sambalan Boon Tjies... Kruimeltjes: === O
ja, nog even dit:
ALDOOR MAAR INDO ZEG......!!!!
WAT IS INDISCH.................!!!! Zoooo ver is die familie
van ons inmiddels. is er genoeg tijd
voor andere dingen. daar komen vroeg of laat
kinderen van. Sommigen betreuren dit
echter. De pijnlijke vraag vandaag
is: door si Verdonk ijskoud
terug gestuurd. Schrijnende gevallen, niks
mee te maken. Blijft de vraag: www watisindisch
dot kom Adoe,
heb meteen gestuurd naar si Ben, deze. Ben helemaal van Wat is Indisch? Sommigen
denken bij ‘Indisch’ aan ‘Ons Indië’
heette ‘Oost Indië’. ‘Brits Indisch doof’
en Neen. Het ‘Indisch
zijn’ wordt vooral verbonden aan de Indo-Europeaan. Ten tijde van Tempo Doeloe
aan een bepaald percentage.
Wij Indo’s mogen
eigenlijk helemaal niet klagen. We hebben een Indisch Cultureel
Centrum. nog steeds voornamelijk,
Al jaren sta ik op die
Pasar Malam Besar. Ik eet Indisch, of ik eet niet Ik eet Indisch en vrij wel d’n helen dag. Words for Indows. Ik
denk dus ik ben Indo war Hij is betul betul lui
die jongen. U kent het merk FILA immers?
Smijt dat op een T-shirt.
Klaar. Die andere zoon van mij
Micha Is zijn filosofie. De meeste teksten bedenken
we zelf, soms krijg ik er eentje
opgedrongen. Hij gaat nog zingen: Laatst komt er 1 opgewonden
bij mijn stand staan. ‘Adoe,
mijn tand, hij watert’ . Toen hij eindelijk een
eindje verderop ging, Als niet snel…… IK LEL ! als nog niks. Schrijf het maar op een
t-shirt, zegt ze mij. Vandaar. - “ schreeuwt hij mij nog toe
vanuit de verte. Op de Pasar Malam Besar
proef je gewoon de Indische
cultuur. van de volgende dialoog. adoe jouw tand hij watert”. Soms komen mensen aan mijn
kraam met een speciaal verzoek. Een vette meneer in Andere meneer, strak pak
weet je, Indoyup 2004, vraagt ‘Indisch planburo
PlanPlan' Een tante, verre familie
ook zij, Ook Indo’s van de
derde, zelfs vierde naoorlogse
generatie. Indisch zijn na Indië.
Af en toe hou je wel je
hart vast. meer alleen maar Indorock. Ze geven rustig Ik droom laatst ik ben
op het ministerie. vraagt de staatssecretaris
zich af. vraagt ze om koffie te
zetten. Opeens weet de staatssecretaris
weer. Ze geef meteen 5000 pop. En bent u ook net zo gek,
als ik op reclamefilmpjes? Vaak als ik aan Indo’s
denk, denk ik terug aan mijn
allereerste. aan mijn allereerste computer. door maar ‘Gatel
inside’ Precies mijn broertje.
Maar je krijgt tenminste
de tijd om heerlijk weg te dromen Naar gebieden ‘never
ever’ ontdekt door Christopholo Sontoloyo
Colombo. Straks, als er eenmaal
Indo-tv is, krijgen we allemaal filmen
daarover Je moet ook als Indo een
beetje meegaan met jouw tijd. ik zet een kontakadvertentie
d’rop: Klein gebrek geen bezwaar
- Als bij zo’n website
je opgeven voor de zoekmasjien. Wat maar, als maar leuk.
Klein Duimpje kruimeltjes
gestrooid, Dus geef ik hun laatst
gewoon ‘Het Grootsch Indisch
Dictee’. als ik si Soophie zie.
Maar ja, baoe tangan zij,
afhelikte botercham. als geef maar geleit”. Daarna nog de ‘Tempo
Doelloos Quiz’ gedaan. Nou ja, ik vertrek geen
spier. Hij heeft een beetje aandacht
nodig. En was het nou maar een
dame, die dat zei…. Maar, onze taal is betul
betul muulik. Eerlijk waar. Derde persoon enkelvoud
immers. Help te geloven. Ik weet, lachen is gezond.
Mijn psychiater zij zeg:
lachen maakt gezond. dat mijn moeder ons altijd
op het hart heeft gedrukt, na den oorlog beslist geen
pretje is. Over psychiaters gesproken,
wat heb je eigenlijk aan
die lui? De een nog mooier dan de
ander. Het begon allemaal op kerstnacht
1953. in te smeren met purol,
adoe. Indische Nederlanders,
het laatste restantje van een koloniaal verleden. verspreid over heel Willem Kok, mosoh je ken
hem niet. In ieder geval laat hij
mij bij deze alsnog de hartelijke excuses overbrengen. Krijgen
we. Bukan main. Beslist geen familie. Geef die Indische kneusjes
maar honderd pop extra. Eigenlijk we moeten demonstreren,
vin ik. hh. Wij Indo’s zijn
uitermate koel ontvangen destijds. Weet je nog? Gatel ja? zij heeft zelf uitgelegd
zij,die wintertenen zitten hoogstwaarschijnlijk tussen mijn oren. O ja, nou we toch over
hebben: En het verschil tussen
een nietmasjien en langtong
zoenen? een Chinees lestaulant
deze seh. op LTL4 je hoort hem zeggen:
Tijdens een telefonisch
interview met een totokse van de Zwolse
Courant, vraagt de mevrouw aan de
andere kant opeens: Ik hoor het aan uw àccent” Ja, onze Oma, oma Betty
van mij. voor filosofie flink wakker
geschud. Maar van haar is ook: Bij ons in de familie draait
het vooral om Oma. Je weet de weg wel, ja?” “Wat moet je ook
met zo’n belanda goreng?” Dan mijn ouwe heer, hij
zegt nooit een woord, kai Willem de Zwijger
hij. van oma Bet je wordt onmiddellijk
gekort. de logopediste aan hem: Verlegen vaderland
immers? Toch heb ik het nog niet
eerder zo durven bekijken, Nog niet zolang, hoor.
dat wij ons inmiddels hebben
aangepast. Van cebok naar pèpèr… Si Woutje. ‘Wat
is een Indo?’, Lekker belangrijk.
Hoe toch hij? en van mooi weer.........Spelen. Zijn liedjes zijn mooi,
ja Ja, je ziet steeds meer
Indo’s op wintersport. Ik ook. Met mijn oudste
dochter en mijn tjoetjoe, naar de Franse Alpen. zij ziet die enorme
sneeuwmassa’s… Want die sneeuw daar in
Frankrijk is blank hoor. In de loop van de tijd
zijn er al diverse definities van
Indo in omloop geweest. gegarandeerd vers
tot 2068 na Chr.” Wanneer toch vinden wij onze eigen Indische
identiteit eindelijk? dan door maar lekker makan
makan, Demonstrerende Indo’s,
je moet er toch niet aan denken. Zie je al? Het zou me werkelijk
verbazen. Njang hoe toh? voor Inlandse zaken, Denk daar om. Ik beuk je. Heel af en toe, van tettottet
kun je wel op het Binnenhof
Vreetzame demonstratie, weliswaar, maar
laten ze liever demonstreren
et toewee toesoek saté!!".....
De verliefde Bandeng Een bandeng verliefd op kepiting Op de bodem van zee op de grond Hatinja verlangen zo vurig Verlangen cium van haar mond Menjanji de allermooiste pantuns Tjintanja voor haar aduhlah zo groot En si Kepiting riep van onder: Lieve Bandeng, ik trouw tot jij dood waduh zijn hart gaat kataplok kataplok Hij wil wel, maar hij durref niet Direct hij zwemmen naar onder Zijn kop tussen haar schalen en zei: Jij bent de schoonste van de kepiting .... ( als je gebakken) Kom vrijen wij hier samen blij Maar tobat die rampzalige bandeng Apanja koh hij doet zo verkeerd Ha ahnja nog niet wat wat da rabu Aduh niet doen, niet doen Ik nog nooit niet gekust, pas sweet seffetien never been kissed En woedend sloot Kepiting haar scharen En si Bandeng zijn kop kedjepit (bekneld) En bloedend hij drijft op de baren amper mati ze zegt nog: o wee Ik verkikker me nooit meer met zo'n kepiting want anders mijn kop helemaal in twee Daarom verliefden awas jullie ja, oud of jong, als je verliefd bent awas Daarom verliefden awas onthoud dit lied van de bandeng Als liefde jouw zinnen ontrooft Maar wees toch voorzichtig bij het vrijen Want anders jouw kop kedjepit
*****
Wortels Ik heb geen wortels hier Ik klets maar raak. Ik laat me hier geen knollen *****
INDOPERI(H)KELEN Leve de Indo! Waar ik er één van ben. Verenigd in ongeveer 624
verenigingen. Hoe dan ook en waar dan ook, sóóóveel, altijd susah dese toch. Zoveel kleuren, zoveel smaken, zoveel meningen.En
allemaal strepen om op te staan. Er loopt dus een fikse streep door, ja. Door al die Indo's. En dié heeft ruzie mét die. En
die weer mét dié. En dese denk anu vandese.Sooo anu ja. En maar botsen.
Eén grote bak kopi tubruk! Hoe toch? Misschien typisch Indisch, ja? Misschien wel een van de prominentste Indo-eigenschappen
dese, die ik, als rasechte Indo, noem: NOG NIET WATWAT AL WATWAT !! Dese
watwat-eigenschap heeft met onze hevoelihegeit te maken. Want.......
Ah, die Indo is sóóóóó hevoelih, dat als iemand lángs des Indo's
tenen loopt, hij voel al pijn. "Aduh!" roept Indo dan, "Loh, jij loop langs mijn teen, bijna geraak ja. Awas, ik beuk jou." "Eèh, niet
zo dan jij!" antwoord Indo yanglain, "Als jij zo, ik lel meteen." "Kurang
ajar lu, ja. Wil mij lellen. Durf jij wel!" "Nah
itu, jij denk ik ben bang foor jou!" BLADAK! En dan??? Ruzie!!! Hoe toch dese? Maar je zou zeggen, bakkeleien ja, en
dan al toch. Hoewel........soms zij gaan maar dóór door ja. En dan
al? Nekstervan! Indo wordt nou des duivels. " Hotperdom! Ik doet jou neks en jij beuk mij."
"Apalu als jij seg eerst jij beuk mij......!" "Ik
ség toch ik beuk jou, maar jij beuk meteen." "Als jij seg jij beuk, jij fraag der om." "Hoeso ik fraag! Ik
fraag jou neks. Ik wil niet eens." "Waarom jij fraag mij neks.
Ik ben niet lakoe, ja." "Wie
het seg is het sellef, met jou kop door de.........." BLADAK! Wordt eieieindeloos vervolgd. Vraag: Waarom zijn de meeste Indo's bruin?
****** HET IS EEN EEUWIGHEID GELEDEN om me heen gehangenals de bruine batik zijdezacht vloeiend verwassen door de jaren oneindig omhul ik
mij met warmte als van de rode aarde is het een eeuwigheid geleden sinds ik je gisteren heb
gezien de trilling van je mond proefde aroma van de djamboebol vrucht gegroeid uit de warme rode aarde en het is een eeuwigheid geleden sinds ik je gisteren heb gezien. ****** dese echte indo "smartlap" Schoon ver van jou ****** Als ik in mijn klamboe lig te dromen ***** Het Indisch ABC pisang noemt hij een banaan die er tussen ons bestaat waar ik mijn jeugd heb doorgebracht daar
in u en mij en allemaal. ***** Een wasje weken is rêndêm. Zes in het Javaans dat is ênêm. Een beetje dronken is mêndêm. Zachte kroepoek is mlêmpêm.... Een jonge vrucht die smaakt sêpêt. Dichtbij dat noemen wij dêkêt. Brok in je keel is kêsêrêt. Moet je plassen: kêbêlêt.... refr.: Rêndêm, ênêm, mêndêm, mlêmpêm. Sêpêt, dêkêt, kêsêrêt, kêbêlêt. Djêdjêl, pêtjêl, têbêl, mêtêl. Grêgêtên, gêmês, gêndêng (2x) Het eten proppen is djêdjêl. Groenten met pindasaus pêtjêl. Een hartsvriend is sobat têbêl. Oude stof die wordt mêtêl.... Iets uitpersen dat is pêrês. Zand op de tegels voelt ngêrês. Willen knuffelen dat is gêmês. In de regen tês tês tês
*****
Tekstfragmenten van de cd ‘Indisch hart’: zij vormt de tropen
in zijn leven zij brengt de zon
in zijn gemoed zij is de waringin in zijn leven zij is de sambal in zijn bloed (uit ‘nonni besar’) in je nieuwe land
ben je niemand tot last je kent je plaats
je bent zo aangepast en van je moederland
wordt nooit meer iets gezegd je bent zó Hollands: net echt! (uit ‘de twijfel’) geef de vrouwen een
tien voor wat ze deden en gedenk wat daar
is gedaan door naamloze helden
uit een donker verleden dat maar niet over
wil gaan geef de vrouwen van
toen weer een naam (uit ‘vrouwen
van toen’) dan wil ik in sarong
en kebaija naar kantoor ook al lacht de hele
wereld daar schaam ik mij
niet voor want binnen in mijn
donder gebeurt iets met mij dat voelt als een
wonder een wonder in mij dan klopt een Indisch
hart voor jou in mij (uit ‘Indisch
Hart’) ben ik door een weggewaaid
verleden niet blijvend uit
mijn eigen koers geraakt heb ik door een weggeraakt
verleden niet een ander van
mezelf gemaakt (uit: ‘wie ben
ik’) de treinreis naar
je lot wordt zo onzeker als onderweg de wissel
wordt verzet en als de trein niet
verder gaat weet je slechts zeker: dan worden bussen
ingezet (uit: ‘kereta
api/de trein’) ***** “Van vaderland naar moederland keer ik onzeker terug, aanval
of verdediging of is dit een vlucht? Wat heb ik daar te zoeken, wat maakt me zo verward, die onrust in mijn donder of de Indo, de Indo in mijn hart?”
***** 1. asal ujan batu djangan pakai pajung biarsa
4. sabar itu suburnya, tapi jangan sampai
di kuburnya. maar je moet niet wachten tot je in je graf ligt
5. (letterlijk vertaald 'vissen in de zee en assam uit de bergen ontmoeten elkaar uiteindelijk in de kookpot) 6. Ajam disawah mati kelaparan ikan dilaut mati kehausan (kippen in de sawahs sterven v/d honger vissen in de zee sterven van de dorst)
(rimpeling op het water duid aan dat het ondiep is) (holle vaten klinken heel mooi ) 9. Wie een klapperboom schudt, krijgt klappers op zijn kop! Wie een kuil graaft voor een ander, die wordt moe. Als je gaat knuppelen in een hoenderhoek, vliegen de veertjes in het rond. Als je in de kerk schiet, dan breekt de bom los. Als je tegen de lamp loopt, klimt de aap uit jouw mouw en valt in zijn mand 14.
na gedane arbeid lekker pidjit... ***** Gedachten gewikkeld in een sarong
*****
De Desa Daar, waar het zonlicht glijdt door het loof der bomen, De bamboe haar brede schaduw werpt op 't zand, Onder een atapdak, een oude neneh hurkt te dromen Bij een dandang, wijl het houtvuur rustig brandt, Hoog in een boom, een deroek, plots begint te "roeken". De stilt' verstoord wordt door het lachen van een kind, Daar snel ik heen, na een dag van jachten, zwoegen. Naar mijn desa, waar ik de rust, de vrede vind. Wanneer de zon, nu laag, haast moe na al 't schijnen De tani met zijn buffels maant tot rust, De rijen pluksters van het veld verdwijnen Een laatste koeltje, bijna kozend, de palmen kust, Dan valt de nacht, en een heelal bezaaid met sterren Onthult het land als met een dek, zo koel, zo zacht. De desa, uiteindelijk slaapt, terwijl in de verte Men nog een vuur ontwaart, van de gardoes, voor de nacht.
***** Weet ge
het nog? De maan beschijnt een weg, slingerend door het suikerriet. dat beeld vergeet ik niet. luistert even goed: felrood een flamboyant. waar de rizoforen dromend staan, verstild in eeuw’ge rust, ***** Lief Indie Beelden uit mijn Indie-jaren Uit het land van tropenzon Heel wat schoons mocht ik ervaren Tot de oorlog wreed begon Moest mijn Indie dra verlaten Ging op weg ver over zee Maar ik hou jou in de gaten Lief schoon moederland, tabe. Koffie toebroek, klapa moeda Lemper, tjendol en sate Sambel gorengs, spekkoek, mangga Babi panggang en pete Al die fijne lekkere dingen Hebben wij hier ingevoerd 'Terang Boelan' En ik raak dan vaak innerlijk geroerd Ook de goeling en botol tjebok Zijn bij ons nog steeds in huis Op oudjaar: een ajam kodok Met een Indische bowl incluis Indische familiefeesten Ook wel koempoelans genoemd Met verhalen over geesten Goena-goena is beroemd Veel verhalen over geesten 'Stille kracht' door velen vaak vernoemd. In mijn vaderland, weleer Over Indie heerlijk snoeven Ben zo altijd in de weer Over jou zal 'k steeds verhalen Zing ik van mijn moederland Zing de liedjes vele malen Want met jou heb ik een band Al dat heerlijks vaak herhalen Blijf jouw kind, lief Indie, moederland. ***** Je wilt zo graag nog praten
***** Mijn land diep in 't hart ....... en mijn toekomstplannen bouwde, ***** Vertoon mij nog éénmaal je palmen Verliefde
Indische jongen: ***** IN DE Die haar hele leven deelt met jou. ***** Laat ieder mens in zijn waarde. ***** Gastvrijheid ***** Dankbaar ***** ***** Aapje in het bos
***** TIEN MENSELIJKE GEBODEN en slechts 14 om te glimlachen. is de klank van je eigen naam. een waarachtig genoegen is. die van jou, die van een ander en de goede kant. ***** tempo doeloe ***** Rijstebrij Stille Kracht - I ***** Mijmering *****
Mijn vierentwintig
bloemen Lief Indië, wat heeft God jou prachtig geschapen Je gaf orchideeën in velerlei tinten Ik pluk de Katjapiring, ik pluk de Gandasuli ***** In den vreemde ben ik gebleven Geboren in het mooie Indie, werd ik oud in terugkeer was niet mogelijk, want Indie is nu een ander land. Ondanks een Nederlands paspoort, blijft je hart verankerd in je geboorteland, na de vakantie moet je weer vertrekken, want Indonesie is nu het buitenland. Als Indo ben je gespleten, en bekijk je het van elke kant, je wortels liggen in Indonesie, maar oud worden doe je in een ander land. Als ik sterf zal de Waringinboom mij geen schaduw geven, dan verdwijn ik in de kille grond, van een land waar ik mijn leven heb gesleten, helaas niet mijn geboorteland. ***** Si gendoet De wadjan
van mijn moeder Zwaar, zwart
en gendoet Elke keer
als ik gebruik Bodemnja
zwart als roet. Maar ah,
mijn nasi goreng Als ik maak,
je weet maar niet Met trassi
toch en lombok Pedes tot
je scheel ziet. Als ik dodol
ga maken Met santen,
goela djawa en meel En als mijn
arm semper van het roeren Krijg ik
plotseling een krop in mijn keel. Ik denk
dan aan mijn moeder Zie haar
voor de wadjan staan Zij dacht
misschien ook aan haar moeder Die lang
geleden was heengegaan. Daarom al
is mijn wadjan Ook nog
zo zwart en zwaar Toch blijf
ik er in koken Want dan
denk ik aan haar. En zeg ik
in gedachten: dank je welja mam, Voor alles
watje voor mij doet
En ook mijn dank
aan si gendoet: ***** Begrip is een kostbaar bezit Ik begrijp dus niet waarom ik die niet bezit Ben veels te recalcitrant Nu ook met een paar pitjit ballen Die ik graag naar iemands hoofd wil knallen Heb ook nog een hond die graag wil bijten En op die plekken waar het niet Nelly is mijn naam, owee Ik ben de gene die hier waakt op OP. Hoedt dus maar voor jouw gedrag En ondermijn niet mijn gezag.
*****
Indo zijn Jaren heb ik geleden, gestreden gezocht en gescharreld ... waar was je? zo lang reeds heb je als een herfstblad gedreven door de wind in het niets gedwarreld ... nergens voel je je thuis, niet hier, niet daar je was onrustig, angstig, soms ondankbaar! als een gedrevene heb je geworsteld en alle waarden afgewogen ... de lange reis heeft je blik verruimd ... nu hoewel ik met gemengde gevoelens mijn 'brokje achtergrond' bekijk en bekeek, en door de verschillende culturen mezelf dikwijls met een mens zonder gezicht vergeleek, ben ik nu blij, dat ik in het verre oosten ben geboren! 'k wil door niets of niemand de vreugde van mijn vondst laten verstoren! ***** Klonnang-klonneng klonnang-klieng-klonneng Met hun stap in samenspel Zwaait hun kop en klinkt hun bel, Klonnang-Klonneng Klonnang-Klieng-Klonneng. 't Is echt waar wat het oog nu ziet, Toekang slaapt - zijn dieren niet. Klonnang-Klonneng Klonnand-Klieng-Klonneng. Ik zie hem gaan - maar gandol, moh, Niet meer katjong - kenniet toh! Klonnang-Klonneng Klonnang-Klieng-Klonneng. Sedih mijn hart - ta durf vertel Jammerlo tijdnja so snel. Klonnang-Klonneng Klonnang-Klieng-Klonneng Trekken koeien - traag - toch star Naar hun huis - hun grobakkar. Sinjo. ***** KIND VAN TWEE CULTUREN dat dit niet eeuwig zo zou ik ben een kind van twee culturen. zonder deze enge muren. ik ben een kind van twee culturen. daarna op het leven van voorheen. ik voelde mij angstig en alleen. wankelend tussen ongedadigd vuren. ik ben een kind van twee culturen. heel ver hier vandaan. nooit eerder kende ik zoveel donkere uren. ik ben een kind van twee culturen. met dit nieuwe bestaan. maar waarom voel ik steeds dat onbestemd verlangen. dat in mijn hart is blijven hangen............ in veel intens doorleefde uren ***** Keceplah keceploh,wat hoor ik daar? "Hallo Santa" seh hij dan. ***** De
laatste restjes van een indisch verleden *****
Het kost niet zoveel, iemand een glimlach te schenken, Of je hand op te steken voor een vriendelijke groet. Zoiets kan opeens de zon laten schijnen, in het hart van de mens, die je zomaar ontmoet. Het kost niet zoveel een hand uit te steken, Om een ander een beetje behulpzaam te zijn. Een dankbare blik is vaak de beloning, Al was de moeite, voor u slechts klein. Het kost niet zoveel om je hart wat te openen, Voor de mens om je heen in zijn vreugd en verdriet. Wees blij, dat je zo wat kan doen voor die ander Of is die ander je medemens niet? Het kost maar weinig, je arm om een schouder. Of alleen maar een zachte druk van een hand. `t Is vaak voor de ander of hij heel even in een klein paradijs is beland. Het kost zo weinig om een ander te geven, Iets wat je zelf ook zo heel graag ontvangt. Liefde, alleen door dat weg te schenken, Geef je iets waar ieder mens naar verlangt. =====
Mijn oom Loek Middel heeft deze "
kleine bundel gedichten", een verzameling van de moeder van
mijn tante An Middel
die
hieronder staan,genoemd : "Gedichten met een tikkeltje heimwee "
Parels
van een late verwachting liggen huiverend op het strand van
mijn Indische geheugen. De tijd
heeft de laatste trein
uit mijn tropische oog weggerukt, Verdwenen
is de geur van de machtige katjapiring. Die
van mijn handen vleugels maakt
Om nog eenmaal te kunnen vliegen. Nu rust mijn
hoofd voorgoed in de schelp
van het verleden De Indische moederschoot Bedankt en tot
ziens. ***** Java, mijn land, Wat ben je toch mooi Met je paars-blauwe vulkanen En je vorst’lijke
tooi Van immer goud-golvende velden Hoe weids is je einder, Hoe ver je verschiet Java, mijn land, Hoevelen kennen je niet? Zij kennen alleen maar je steden Java, mijn land, Hoe schoon is je taal, Die welluidende
klanken Langs wegen en dâal Doen steeds weer mijn harte bekeren, Hoe blauw zijn
je luchten Hoe straalt
er de zon Java mijn
land Jij blijft de eeuwige bron Van mijn steeds hunkerend verlangen Java, mijn land Hoe geurt er de grond Hoe vaak reeds dankte ik De onvergetelijke stond Waarop ik je bodem mocht betreden Je bloemen, je vruchten Je paradijs’lijke pracht Java, mijn
land, ik heb het
steeds weer getracht, maar ik
kan jou, mijn land, niet vergeten. Java, mijn
land, met je hoofse
cultuur; je Serimpi's
dansen in het nacht'lijke
uur onder sterren
bezaaide luchten. Je gamelans
klinken van heinde en ver, Java, mijn
land, je rijst
als een flonkerende ster hoog boven
het geest'lijk
verarmde Westen ..... Java, mijn
land, Jij schonk
mij een schat; het dierbaarst
van gans mijn leven ..... Ik vraag
je mijn land, mijn land: "Waar is
nu mijn Liefste gebleven?" De dagen
zijn eenzaam, de nachten
zo kil ..... Ik vraag
je mijn land, Is dit nu Gods wil? Na alles, ook dit nog te moeten doorleven? ***** Gedicht Diep in mijn hart gegrift Met weemoed overladen Zie ik in het prille morgenlicht De buffels door de sawa’s
waden En in het ritmisch ruizen
van de regen Op het eeuwig groene palmendak Klinkt een krontjonglied mij tegen Uit het schone Insulinde, dat ik zo intens aanbad. ***** Thuis Een prachtig land, een
tropische zon Daar is het waar het allemaal
begon Een terugblik in het verleden Met de blijde kracht van het heden De geur, de vorm van een wolk Alles krijgt weer kleur, van een verblindende schoonheid En je ondergaat het
met een volwassen rijpheid De pijn en weemoed is gestild En de herinnering, die je hart had verkild Verdwijnt achter een scherm van liefde Geen sentiment, maar een blij gevoel Dat is,
wat ik bedoel Slechts de vreugde geeft je kracht. Of had je soms wat anders gedacht En voordat je het weet, ben je er weer In dat prachtige land, in de tropische zon Daar, waar voor jou het leven begon. *****
Stem van mijn hart Oprecht heb ik getracht Die stem te overwinnen Door doof te zijn, gaf niet tot welke
prijs Oprecht heb ik gewacht Op sabar-heid van binnen Maar ’t is mislukt, ik ben nog steeds op reis Oprecht heb ik gewild Met allen mee te galmen Door stom te zijn, ten koste van mijn wijs Oprecht heb ik verstild De zang van padihalmen Maar’t is mislukt, dus ga ik weer op reis. Oprecht heb ik beoogd Nieuw leven op te bouwen Door blind te zijn voor het kille grijs Oprecht heb ik gepoogd Dat ”vroeger” weg te douwen Maar ’t is mislukt, daarom ben
ik op reis. Verstild ga ik het pad Dat niemand kan verleggen Opnieuw terug, terug naar eigen huis Verstild vertel ik dat Een ieder ééns mag zeggen “Het is gelukt! Ik ben weer veilig
thuis!”
***** Indo Hij is mijn vriend En hoe vaak vang ik niet op straat Een groet of vriendelijke lach, Voor hij gruisloos verder gaat Het is mijn bangsa Deel van mij, de mensen hier begrijpen
niet Het stukje verleden, dat ons bindt Van paradijstijd en verdriet Hoe vaak niet even bij een busstop Knikt zij mij enthousiast toe, Zoveel begrip in één zo’n blik Een uitgesproken “Adoe “ Dan voel ik zo sterk de
verschillen met Holland Die nuance, het innerlijk fijn Het elkaar respecteren als medemens De kunst van het ‘Aloes” zijn ***** Terugblik Natuurlijk hebben we gelachen toen Je kan toch immers niet aanhoudend klagen Het werd een soort van ongepast fatsoen Te lachen bij de zwaarste tegenslagen Je lachte als een boer die kiespijn had Maar toch, wat heb je niet geschaterd Bij veel wat dagelijks tegenzat Al was die lach door tranen soms verwaterd Je had geen geld en eten moest je toch Ook buiten ’t kamp was honger moeilijk stillen Je zei tegen de kinderen “Wat dan nog We eten zalig kankoeng “ Om te gillen Een laken bleek ineens een kostbaar iets Wie had dat vroeger nou toch kunnen dromen Wat had je om een zilveren lepel – niets Maar ’t hielp om aan een kilo rijst te komen Wat voor de meeste wel het zwaarste woog De ongewisheid steeds, waar we in leven moesten De tranen zaten vaak verstikkend hoog Tot plots je om iets mals weer zat te proesten ***** Als ik luister naar een Pan’s
fluit Hifi, wonder van techniek Hoor ik door die zuivere tonen Toch ook andere muziek ’t ijl vibreren van een soeling Een ongrijpbare, pure toon Die mij vaak weemoedig stemde Zonder “wonder” net zo
schoon Zo bij alles wat ik meemaak, Wat ik zie, of hoor, moet doen Dringt zich altijd wel een beetje op ’n flard van vroeger, vleug van
toen En dan prijs ‘k me zo gelukkig, Dat ik dat alles heb gekend Slechts herin ‘ring, vage echo’s Waardoor ik toch bevoorrecht ben Maannacht Het maanlicht glanst op ’t blad,
dat even beeft De krekels sjirpen, alles om mij leeft En toch is ’t stil, geen drijven,
geen gezwoeg Het is natuur, ’t heeft aan zichzelf
genoeg. Hebt Gij mij wat te zeggen, Heer in
deze stille nacht Mijn hart is moe, het heeft zoveel
gedacht Het heeft zo sterk verlangd, het heeft
zo lang gewacht En ’t felle is door ’t
maanlicht niet verzacht. Natuur heeft aan zichzelf genoeg, ’t
heeft geen gevoel Slechts schoonheid, zonder richting,
zonder doel Dat ik, als mens - niet ben alleen
natuur Is dat het, Heer wat ik moet weten,
in dit uur Gij gaat een weg met mij – geen
cirkelgang Het doel is ver – donker de weg
en lang Maar het doorstreden leven, ook van
mij Is niet vergeefs Het doel zijt Gij
*****
Herinnering Herinnering is als een kleed Dat langzaam wordt geweven Uit draden van Verleden tijd En op het kleed komen de Beelden, ontrukt aan de vergetelheid Beelden, die in kleuren zich bewegen Van licht naar donker en Van donker terug naar licht Een sawah in de zon Een donker oerwoud in de regen Een geurende Melatiebloem Een dierbaar lief gezicht Het kleed is lang en warm en zacht En ‘k weet, wanneer voor mij de nacht is nabij Dan dekt Zij mij toe, want dat
kleed is van mij
***** Dromen, mijmeren, weemoed Mijmerend staar ik in de verte In dat koude, donkere Nederland Dan denk ik aan dat warme
Java Lief Java, tweede Vaderland Ik zie weer sawah’s,
blauwe bergen Felle zon en volle maan ik hoor de tjitjak en de glatik Ik zie de klapperbomen staan Weer hoor ik de tokkék roepen Die mij veel geluk voorspeld Toch zie ik dat schone Java
nooit weer Want mijn jaren zijn geteld Ik woon nu in het sombere
Holland Maar mijn hart is in de Oost Waar de kembang sepatoe bloeien En de krontjong mij vertroost Ik denk aan doekoe, doerian
en kopi Monjét, njamoek, sapi en karbouw Ik ruik de geur van melati En de kondéh van een vrouw Zonnig Java, steeds in mijn gedachten Laat mij heerlijk dromen van
je sfeer Ik blijf met weemoed aan je
denken Want wij zien elkaar, helaas nooit
weer ***** Zoete weemoed Ik drink graag mijn kopje
koffie ’s morgens buiten op
’t terras met een restje ochtendnevels zilver parels in ’t
gras in ’t vroege ochtendgloren, wordt ’t koele grijze
waas een tapijt van edelstenen, emerald, robijn, topaas Langs ’t slootje in
’t weiland Wuift ’t riet zacht
op de wind En plots….. zie ‘k
andere beelden Gladah…..waterhyacint Die precies als hier kon pralen Onder net zo’n vleugel
dauw Maar hier zijn ’t dotterbloemen En de koe was een karbouw ***** Het leven toen
wat als een gordiaanse knoop Van doffe ellende,
door geen mens te ontbinden Hoe heb je, zonder
uitzicht, zonder hoop Nog uren van vermaak
en lachen kunnen vinden De lange jaren,
och ze zijn voorbij gegaan Je bent nu oud,
je leven is geleden Je hebt een beetje
vrede met dat dwaas bestaan Als je nu lacht
is ’t echt in vrolijkheid gedaan Niet
opgeschroefd meer, zoals toen in het verleden ***** NOG
ÉÉN KEER Lieve Heer, ‘k zou U willen vragen -tenminste, als het van U mag - om
tal van jaren te verjagen en
weer een kind te zijn voor één dag ik
vraag één dagje slechts, lieve Heer om
weer te zien ons Indisch huis, Te
zwemmen in het ijskoud meertje. Te
gast te zijn in een kampong-huis Aan
bloesem van kemoening ruiken Of
sporen zoeken in het bos Of
kadals horen in de struiken En
doekoes eten, een grote tros. De
oude kokkie weer te plagen, Te
baden in een tropenbui Mijn
vader zien op tjéléng jagen. Te
snoepen met de oude lui. Een
waterval te horen ruisen Melati
plukken, clandestien En
kapok uit de vrucht te pluizen. Een
tani op zijn sawah zien Een
vuurvlieg in een flesje vangen En
djangkriek horen in de nacht. Een
kalong aan de boom zien hangen. De
ronda roept en houdt de wacht. Één
dagje jeugd weer te beleven Hoe
kort en vluchtig ’t ook mag zijn Maar
zoiets is ons niet gegeven, Want
heimwee doet soms zoveel pijn. Dat
is Uw wijsheid, lieve Heer U
laat geen dagje stille staan Niets
komt terug, geen enkel keertje Ons
rest alleen een “voorwaarts “ gaan, ***** Afscheid van Indonesië Nog eenmaal mag ik Uw wateren
bevaren Alles wat ik doe is voor de
laatste keer Land van mijn jeugd, mijn
eerste jaren Na deze reis zie ik U nimmer
meer Nooit meer zal ik Sabang boven
de kim zien komen Tussen de regensluiers van
de westmoesson Nooit meer de vruchten eten
van de manggabomen Of de kelapa moeda, vers van
de kebon Uw namen lezen als mijn oude
schepen Bali, Manoeran, Tarakan en
Poelau Bras Dat niet meer mocht toen –
door velen onbegrepen ’t Is mij te moede alsof
het gist’ren was Breed stromen Uw rivieren
door de wilde wouden De zilv ‘ren glinster
van een waterval Al deze beelden wil ik graag
behouden Het geometrisch spel van sawahs in het
dal ***** Kruisende
wegen Hoe
grillig kruisen onze wegen Waarlangs
wij door het leven gaan Wij
komen er elkander tegen En
blijven soms een wijle staan En
pozen aan de wegkant even Dan
volgt weer elk de eigen baan Maar
aan de laatste halt gekomen Wanneer
de reize is volbracht Gaan
wij nog vaak in onze dromen De
weg terug en onverwacht Gaan
wij nog eens de oude baan Waar
wij in een geliefd verleden Een
eindweegs mochten samengaan Zo
maar wat beelden en herinneringen Wat
bont doorheen als prenten aan de wand Straks
weer vervluchtig, maar wij gingen Even
terug naar Zonneland Zo
wordt Herinneringen tot Herbeleven Van
wat ons eenmaal heeft bekoord Van
wat ons vreugde heeft gegeven Gelijk
een sproke, als kind gehoord.
De vreemde snit van Levantijnse zeilen Van Uw ontelbare vissersvloot In de kim gehakt als witte bijlen Gelijk een parelsnoer in het morgenrood Blanke
stranden, waar wij het schip ook sturen Kokospalmen, fluisterend in de wind De ijle rook van vroege morgenvuren Het held’re lachen van een klein
bruin kind Uw geur van coprah en van scherpe kruiden Zweeft altijd op de schepen rond Omong-omong met Uw kleine luiden Bij het passagieren in de avondstond De ogenstreling van Uw ranke vrouwen, Zeilenpracht van Makassaarse prauwen, De witte ibis op de rug van Uw karbouwen Hierna zie ik U nimmermeer Uw schoonheid zal ik in dankbaarheid
gedenken Een eeuwig afscheid is een te zware
prijs Voor alle vreugde, die ge mij kon schenken Daarom “tot weerziens “barangkali,
op mij laatste GroteReis ***** Ballade
van een Sufferd Ik ben maar een sufferd En leef tevree Graag dronk ik een borrel Maar liefs nog twee Toen kwam de mobilisatie En ik werd militair Ben landstormer sadja Heel gewoon, zonder ster De Jappen vielen binnen Op onze olie belust Zij waren te talrijk Te lang onze kust Er werd nog gevochten Heel dapper en fel De capitulatie maakte Een eind aan het spel Ik kwam achter kawat Met een Jap aan de poort Hij schreeuwde “Bagero “ En joeg ons steeds voort Na drie lange jaren Wat waren wij blij Geallieerden, die kwamen En maakten ons vrij Wij hebben in die jaren Geen soldij meer gehad Wij vroegen aan Mook Hoe het daarmee zat Hij zei “Beste mensen “ De centen zijn op! Nu fluks aan de opbouw Geen gezeur aan mijn kop “ Wij raakten met Indië Opnieuw alles kwijt Men had hier in Holland Ons bedje gespreid Maar drie jaar ellende Werd nimmer vergoed Men zei “Da’s voorbij Heb je het nu dan niet goed Men zei voor de centen Naar Sukarno te gaan Die gaf ons direct Een enkeltje, “maar Die oorlog, “zo zei hij “Die was niet van mij, in Den Haag moet je wezen en niet hier bij mij “ Ik ben maar een sufferd Dat zei ik toch al Ik stopte met vragen Het hielp toch geen bal Nog eventjes wachten Dan hoeft ’t niet meer Wij zijn dan verdwenen Gered is Neerlands eer *****
Senang
Denkend aan Indië
zweef ik over beelden
van groen satijn
wuif ik naar sawah's
in gele wolken
wandel ik over bergen
vol mystieke eenzaamheid
draag ik mijn offer
langs stoffige paden
groet ik eeuwige desa's
met eerbiedige adat slenter ik
over de pasar
en aloon-aloon wachtend op wat komen gaat
slurp ik mijn tjendol
suf en loom
onder waringins kroon
daag ik boomgeesten uit
tot 'n vervaarlijk dialoog lach
ik met dwaze vogels
hun speels geschetter
duelleer ik
met tjitjak en heldere maan
om hun geheim
en slaap ik
onder zwijgende klamboe
mijn gebroken droom *****
Heimwee Heimwee is een oud verhaal men hoort ervan in iedere taal Ook wij, die uit Indië komen blijven van 't geboorteland dromen ..... Van sawahs, bergen, wouden, zon In 't land waar 't allemaal begon warmte, gastvrijheid van mensen al hebben ze niet alles wat ze wensen Vertederd zijn we door dingen, simpel
en klein Als ze afkomstig uit Indië zijn Hoe goed wij hier ook kunnen leven, ons hart is in Indië gebleven Helemaal kunnen we hier niet aarden door 't verlangen naar andere waarden Wij doen ons best, passen ons aan, maar ach .... warmte is hier ver vandaan Een vreemde in Indië wordt kind van het land maar wij voelen ons hier nog overgeplant Och, 't leven was daar niet steeds vlekkeloos Al te vaak maakten we ons daar ook boos Maar 't zijn altijd de lieve dingen, die worden tot herinneringen Nu is wat ons overblijft dat je erover praat of schrijft ***** Als je op het land bevloeide akkers ziet
En bergen op de achtergrond Als je hooggestengeld groen ziet En kabbelende beekjes daaromme Als je bontgeschilderde karren ziet En witte seboe's daarvoor Als je bruine stromen vlietend ziet En daarin knaapjes op buffels
tronend Als je bruine, lachende mensen ziet En een plek met dungemuurd
hut en huis Dan sta ik naast je en fluister: "Die akkers
zijn sawahs Die bergen goenoengs Het hooggestengeld riet,
teboe De beekjes zijn
hun slokans De bontgeschilderde karren,
natuurlijk grobaks En de zeboes,
sapi's De knaapjes soms brandals En de buffels
kerbo's De bruine mensen zijn bapaks
en iboe's De plek met dungemuurd hut
en huis, hun desa" En dan fluister ik op 't end: "'t Is schoon Insuline
waar je nu bent!" ***** In duizend beelden heeft ze Java's schoonheid vastgelegd, Vlakten en bergen, stille kratermeren, Het rijk van Ratoe Kidoel, duizend keren Wat onverganklijk
schoon is uitgezegd. Hoe vaak heeft
zij, moeizaam omhoog gegaan Naar hoge top, in roze en gouden gloed, In glans en schittering diep aan haar voet Het schone dagbegin stil mogen gadeslaan Hoe dikwijls heeft zij aan het Zuiderstrand De zee zien glanzen in de laatste stralen, Tot Matahari, bloedrood, weer ging dalen En Nacht zich lei over het heuvelland. Wij willen haar in dankbaarheid gedenken Om wat in beelden zij heeft vastgelegd, Om zoveel schoonheid die zij ons kwam schenken, Schoner en gaver dan in woorden kan gezegd *****
Lembang Een wolkenkroon op 't hoofd Een groene mantel aan Rijst machtig uit de vlakte De Indische Vulkaan Lembang, o jonkvrouw (Waardig, zulk een vorst) Gij, die in groene sluiers Stil sluimert aan zijn borst. De luchten lichten Om Uw eeuwig schoon De bloemen zijn juwelen in Uw vorstinnekroon. De bergstroom doorkruist 't Ravijn als het lint Dat Uw geliefde teder Om Uwe lokken windt. Lembang, Preangerparadijs, Waar 't immer zoet is rond te dwalen Waar 't oerwoud U zijn sprookjes zegt. De kraters hunne spookverhalen; En waar de zonne purp'ren tranen schreit Als zij van gindsche blauwe bergen scheidt. ***** Omkijken naar Java Ik zie mezelf
djongkokken en heerlijk slurpen van mijn kopi toebroek Ik zie mezelf
kauwend op een stukje teboe Ik zie mezelf
zitten onder onze waringin, zalig likkend
van mijn es lilin Ik zie de
zon dansen in de druppels van die prachtige watervallen; Baong bij Nongkodjadjar en de Tjoban
Rondo boven Poedjon Ik zie me
zitten op een bergpaardje op weg naar
de pasanggrahan van Laliedjiwo en de volgende
ochtend voor dag en dauw naar de zonsopgang op de top van de Ardjoeno Ik zie mezelf
op weg naar de Bromo en de Zandzee in de nabijheid
van de majestueuze Smeroe Ik zie mezelf
in Wonosobo, de stad van de manggistan, terecht
de koningin van de vruchten, ik proef
de madoe, de aroemanis, mijn favoriet de pisang wangi, ik proef
de goudgele doekoe, de frisse djamboe bidji Ik zie mezelf
klas kambing zitten, naar Rudolf
Valentino in de Zoon van de Sheik Ik zie me
zwemmen in Banjoe Biroe, in Brantas, in Tjihampelas
en Tjikini Ik zie mijn
jeugd in een land van melk en honing ***** HANDEN Gelukkig is de mens die tot het
einde handen mag voelen die goed doen. De hand die met aandacht wast. De hand die met zorg aan aankleedt. De hand die met liefde haren
kamt. De hand die met tact aanraakt. De hand die met het hart troost. Geen mens kan leven, zonder die hand die teder is, die behoedt die beschermt, en bemoediging uitstraalt. Tot het einde toe, verlangt de mens naar die hand. Totdat er die andere Hand is, die alle wonden geneest, die alle pijn heelt, die alle tranen wist. Tot die tijd kunnen onze handen, een voorproef zijn van die ene
Hand. En handen en voeten geven, aan de liefde die onmisbaar is. ***** Ontstaan uit een mixed van twee bevolkingsgroepen, Ingebed levend voor honderden jaren tussen twee bevolkingslagen Een brug slaand tussen Oost en West, zo ongekend. Geperst in een harnas, opgevoed om te dienen, anderen zeer wel gezind. Ontwetend, kijkend in de toekomst niet weten dat zij werden beschimpt. boven dit ontwetend volk. Niet wetend dat, het uitgekotst, verstoten zal worden van moedersgrond. Zal zwalken over aarde, weer vinden vruchtbare grond. Het volk zal ontplooien, tot bloei komen, langzaam vervagend in die onbekende grond. geel was het gevaar. Niet wetend wat te doen, was het nu Oost was het nu West. Uiterlijk Oost, innerlijk West, nu kiezen ingaand tegen een gevoel. Kreunend en steunden, zoekend naar een schuil plaats voor deze storm. Wachten op betere tijden, niet wetend wat er komt. anderen kregen de prijs. De verpanding van het moederland was begonnen, zij kregen kou en ijs. Door zeer sluwe trucjes, letterlijk gesteld, niemand aansprakelijk vermeld. Berooid, vertrokken, sommige nog kinderen aan moedersrokken. de kou benauwd Dit wordt weer overleven maar, adoeh die kou Het ijs werd een gemixte, aanpakken die kou, Pinda, werd geroepen, door vaders in het nauw. Maar pindas niet te versmaden, ontdekt door dames, gek van blauw. trots op het bestaan, cultuur in ere. Dit volk leeft als nooit te voren, stil vereerd door velen. Hun steen bijgedragen aan het kou en ijs. Hun cultuur, eten, niet te versmaden geliefd en bekend, Hun assimilatie als voorbeeld gesteld. ik ben Indisch. Nah, eindelijk niet meer de klos. ***** Papa... of apa? Wat is het toch heel fijn, Om een stoere vent te zijn! We hebben zeker niets te klagen, En hoeven ook geen "buik-vracht"
te dragen. Zie me al lopen met zo`n dikke broek, Wah, je strompelt niet verder dan
de hoek. Maar toch wel fijn om te bedenken, Hoe vrouwen ons nieuw leven schenken. Luiers verschonen en flesje geven
is wel hun lot, En wij alleen ons kindje knuffelen,..
wat een genot. Maar gaat er dan ongewenst iets lopen
of stromen, Dan hebben wij meteen gauw de benen
genomen! Want, ambung pesieng en bau, Is iets wat wij tidak mau! Maar soms, je komt er niet onderuit,
jammer,...heus. Dan doen we wel een knijper op de neus!! Ach.. sudah, voor een keertje gef neks hoor,.. Tenslotte zijn we daar toch ook "papa" voor !! (zuchtttt) ***** Pukul Terus..... ***** DE PERLIEPDE SINJOO Ik perlang so, jij kom weer langs in betjak.. Mijn hati, hij begin alvast nu al te tandak.. Als jij kom langs ik wort haast gek.. Ik zou so graag, jou peluk om je nek.. Mijn wens is jammer maar een droom.. Dat jij zoen mij onder de tjerrie boom.. Ik heb jou lief en blijf aan jou denken.. Jij is zo warm,wil jij jou hati aan mij schenken.. Daarom ga ik door berg op, berg af.. Want ik hou van jou tot in mijn graf! ***** RUSTVERSTORING Het was op een dag , heel lang geleden.. Ik herrinner me het tot de dag van heden.. Heerlijk sluimerend in mijn kooi.. Wat is het Marineleven toch zo mooi.. In de havens heerlijk stappen en shoppen.. Je ook met het vele lekkers volproppen.. Dan klinkt plots herrie naast mijn kooi.. Het zijn twee machinisten, die maken toch een zooi.. Vervelend seg, het is olieladen op zee.. En dat nu tijdens middagrust, oh nee!.. Weg mijmering, weg mijn rust, mijn dromen.. Maar ik vermoedde niet wat er nog zou komen.. Plotseling begonnen ze te schreeuwen.. Gelijk het brullen van twee leeuwen.. Stop,Stop met pompen, brandstofoverstroming daar.. Nog even, en dan ister explosiegevaar!! Rap uit bed door angst en schrik.. Melontjat kajak een djangkrik.. Greep wat kleding, stoof halfnaakt uit de hut. Strompelend aankledend, gut o gut...!!....... Later bleek dit slechts een geintje van die stoker.. Mazzel die lui, ister nergens een mep-moker.. Mijn middagrust helemaal naar de knoppen, En die binatangs daarom gein schoppen.. Hun truc was wel heel goed gelukt.. Maar mijn wraak op ze, steeds weer mislukt.. Nu,. toch wel leuk daaraan weer te denken.. En zal ze daarvoor maar vergeving schenken!! Dan ik geef ze voor dat geslaagde pleziertje.. Bij de eerste meeting, een dubbel ijskoud biertje!!! *****
Het verloren paradijs ***** Gedachten gewikkeld in een sarong
PETJOK Spreken is silfer, swijhen is hout, mijn liefe
kip hij fan mij gout… Kleine hrap fan
ouwe frouw ija. Hij ni al nenek van ses’nneentih, ook Indo dese. Hij vraah aan de kindren: Weten jullie
wat een leeuw is? Maar wat is de naam van zijn vrouwtje? De andren tolol
ja, zij weten niet.
****
GELUK
Geluk is uitgerust wakker worden, Diep ademen voor het open raam. Geluk is voelen dat je mens bent, leven en handelen onder eigen
naam. Geluk is zien dat de bloemen
in knop staan: kamperfoelie die geurt na een
onweersbui. Geluk is iets maken voor de mens
die je liefhebt, twee wollen sokken of een blauwe
trui.
Geluk is muziek die je zelf componeerde,
een lied dat je zomaar bij de afwas zingt.
Geluk is je lijf dat soepel en
recht is, de stem van je geest die duidelijk
klinkt. Geluk is een hand die zegt zonder
woorden: ik ben er nu, op dit uur voor
jou. Geluk is geen huis met
een zwembad, geen ik meer dan jij, geluk is geen artikel
dat je ergens kunt kopen of ervan hopen: misschien geeft
iemand het mij. Geluk ben je zelf met al je talenten,
met liefde voor wat je aanraakt met lichaam
en geest. Geluk is jouw leven dat je zelf
in mag richten: van geluk spreken de woorden
die je schrijft of die je leest. Geluk is de oogst van wat je
zaait in het leven, de bron waaruit je put en uitdeelt,
onbeperkt. Gelukkig de mens voor wie deze
woorden zijn geschreven: Ik werk voor wat ik liefheb,
ik heb lief waarvoor ik werk. gekregen van Will Meijer. Wanneer ik naar mijn klein melatiplantje kijk Zie ik in mijn gedachten een grote tuin met daarin een struik Ontelbare witte bloempjes en dan die geur, die ik ruik, Die aroma door de nieuwe dag verspreidt Onvergetelijke plant met je bijna ronde blaadjes Wat zou ik jou op dit moment graag in volle pracht willen zien. Maar helaas die mogelijkheid
heb ik nu niet Omdat, lieve plant jij van die tropenzon geniet En ik, ik sta hier voor mijn raam te dromen In dit land met dubbel glas tegen de kou Maar Melatiplant, hoe klein jij hier ook bent, Of hoe groot daar, mijn gedachten gaan tòch vaak naar jou ……..! "A" is alles over Indië, dat u nooit vergeten mag "H" dat 'Hollands spreken' dat ik vaak zo moeilijk vind "J" dat is van jagen, van 'djedar', elk schot mesti kenak "M" is de Melatigeur waar de tuin vol van kan zijn "U" is uzelf, één voor één een kameraad de "V" een soort verbondenheid
die er tussen ons bestaat
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
